W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę.

Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała:

„Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana”.

Wtedy Maryja rzekła:

Wielbi dusza moja Pana,
i raduje się duch mój w Bogu, Zbawcy moim.
Bo wejrzał na uniżenie swojej Służebnicy.
Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą
wszystkie pokolenia.
Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny.
Święte jest imię Jego.
A Jego miłosierdzie na pokolenia i pokolenia
Nad tymi, którzy się Go boją.
Okazał moc swego ramienia,
rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich.
Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych.
Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił.
Ujął się za swoim sługą, Izraelem,
pomny na swe miłosierdzie.
Jak obiecał naszym ojcom
Abrahamowi i jego potomstwu na wieki.

Nawiedzenie u Elżbiety było tym przełomowym momentem, w którym Maryja zdała sobie sprawę, że jest w ciąży, że spełniają się w Niej słowa anioła. I od razu odmówiła modlitwę uwielbienia i dziękczynienia „za wielkie rzeczy”, które Bóg dla Niej uczynił. To był Maryi sposób na życie: dziękować Bogu i uwielbiać Go. Taki styl coraz szerzej otwierał Jej serce na kolejne łaski, aż po tę, że po zakończeniu ziemskiego życia z ciałem i duszą została wzięta do nieba. Czy my dziękujemy „od razu” dobremu Bogu za łaski? Warto przyjąć Maryjny styl – dziękować Bogu i nieustannie uwielbiać Go. To poszerzy serca na przyjęcie kolejnych łask, którymi będziemy wręcz obsypywani, aż po zakończenie naszego ziemskiego życia.