Po powrocie Jezusa z krainy Gadareńczyków podeszli do Niego uczniowie Jana i zapytali: «Dlaczego my i faryzeusze dużo pościmy, Twoi zaś uczniowie nie poszczą?»

Jezus im rzekł: «Czy goście weselni mogą się smucić, dopóki pan młody jest z nimi? Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy będą pościć.

Nikt nie przyszywa łaty z surowego sukna do starego ubrania, gdyż łata obrywa ubranie, i gorsze staje się przedarcie. Nie wlewają też młodego wina do starych bukłaków. W przeciwnym razie bukłaki pękają, wino wycieka, a bukłaki przepadają. Ale młode wino wlewają do nowych bukłaków, a tak jedno i drugie się zachowuje».

Pobożność żydowska charakteryzowała się wieloma praktykami, przez które oddawano cześć Bogu: modlitwa, ofiara, dzieła pokutne, wśród których znajdował się i post. Jezus jednak daje początek nowemu porządkowi, który zostaje ukazany w obrazie godów weselnych. Wszystkie praktyki pobożne muszą zostać wypełnione nową treścią, którą jest wiara w Jezusa. Nowego ducha Ewangelii nie można bowiem wkładać w stare formy żydowskiej pobożności. Nowe stworzenie (Ga 6,15), a wraz z nim i nowy człowiek (Ef 2,15), który podejmuje nową drogę życia (Hbr 10,20), otrzymuje od Jezusa nie tylko nowego ducha, ale również nowe zmysły. Wszystko po to, by mógł rozpoznać Zmartwychwstałego w przykazaniach, słowach, sakramentach i w życiu. Bo nowe wino można wlewać tylko do nowych bukłaków.