Łk 1,26-38

Bóg posłał anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja.

Anioł wszedł do Niej i rzekł: „Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami”.

Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. Lecz anioł rzekł do Niej: „Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca”.

Na to Maryja rzekła do anioła: „Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?”

Anioł Jej odpowiedział: „Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego”.Na to rzekła Maryja: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa”. Wtedy odszedł od Niej anioł.

Bo wielu jest powołanych, lecz mało wybranych. Mt 22, 14

Kiedy czytam dzisiejszy fragment Ewangelii o uczcie, przypomina mi się widok Jana Pawła II podczas Mszy św. w bazylice w Łagiewnikach. To była Eucharystia, podczas której ołtarz wyglądał tak, jakby odbywała się tam największa uczta wszechczasów. I tak z pewnością było, bo sposób, w jaki Ojciec Święty podchodził do odprawiania Mszy, był niezwykły, mistyczny. On w niej w pełni uczestniczył. Był powołany i wybrany nie dlatego, że zasłużył, ale dlatego że przyjął i wytrwał, dlatego że w swoim sercu bezustannie odpowiadał: „tak”. Z radością i zaufaniem. To niepodważalny autorytet, jeżeli chodzi o wzór człowieka powołanego i wybranego.

Książka w promocyjnej cenie: