J 20,1.11-18

Pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień od niego odsunięty.

Maria stała przed grobem płacząc. A kiedy tak płakała, nachyliła się do grobu i ujrzała dwóch aniołów w bieli, siedzących tam, gdzie leżało ciało Jezusa: jednego w miejscu głowy, a drugiego w miejscu nóg.
I rzekli do niej: „Niewiasto, czemu płaczesz?”
Odpowiedziała im: „Zabrano Pana mego i nie wiem, gdzie Go położono”.
Gdy to powiedziała, odwróciła się i ujrzała stojącego Jezusa, ale nie wiedziała, że to Jezus.
Rzekł do niej Jezus: „Niewiasto, czemu płaczesz? Kogo szukasz?”
Ona zaś sądząc, że to jest ogrodnik, powiedziała do Niego: „Panie, jeśli ty Go przeniosłeś, powiedz mi, gdzie Go położyłeś, a ja Go wezmę”.
Jezus rzekł do niej: „Mario!”
A ona obróciwszy się powiedziała do Niego po hebrajsku: „Rabbuni”, to znaczy: „Nauczycielu”.
Rzekł do niej Jezus: „Nie zatrzymuj Mnie, jeszcze bowiem nie wstąpiłem do Ojca. Natomiast udaj się do moich braci i powiedz im: «Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego oraz do Boga mego i Boga waszego»”.
Poszła Maria Magdalena oznajmiając uczniom: „Widziałam Pana i to mi po wiedział”.

Rzekł do niej: „Mario”. J 20,16

Często najprostsze rzeczy i najbardziej oczywiste rozwiązania są pomijane. Tak bardzo ociekamy wiedzą, że trudno nam zauważyć piękno prostoty i oczywistości, które nas otaczają. Mazurki Chopina w porównaniu z jego innymi wielkimi dziełami są krótką i nieskomplikowaną formą. Ale tylko bardzo dobry pianista potrafi je ciekawie zinterpretować. Dlaczego? Bo trzeba je grać prosto, bez wirtuozowskich manier i kombinowania, a to wielka sztuka. Jezus w dzisiejszym fragmencie Ewangelii bardzo zachwyca, kiedy w tak wzniosłej chwili, zamiast tłumaczyć i udowadniać coś Marii Magdalenie, mówi po prostu: „Mario”. Wypowiada jej imię i... to wszystko zmienia. Poznawajmy ludzi, których na co dzień spotykamy w sklepie, w urzędzie, w pracy, i mówmy im po imieniu. To prosta rzecz, ale może czynić cuda.

Książka w promocyjnej cenie: