Mt 10, 1-7

Jezus przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości.

A oto imiona dwunastu apostołów: pierwszy – Szymon, zwany Piotrem, i brat jego Andrzej, potem Jakub, syn Zebedeusza, i brat jego Jan, Filip i Bartłomiej, Tomasz i celnik Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i Tadeusz, Szymon Gorliwy i Judasz Iskariota, ten, który Go zdradził.

Tych to Dwunastu wysłał Jezus i dał im takie wskazania: «Nie idźcie do pogan i nie wstępujcie do żadnego miasta samarytańskiego. Idźcie raczej do owiec, które poginęły z domu Izraela. Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie».

Bliskie już jest królestwo niebieskie. Mt 10,7b

Bliskie już jest królestwo niebieskie... Zastanawiające. Jeśli dwa tysiące lat temu było bliskie, to dlaczego dziś jeszcze w Modlitwie Pańskiej prosimy, by „przyszło”? Ano dlatego, że choć już jest, jednocześnie ciągle jeszcze przychodzi. A w pełni ukaże się na końcu czasów. Tak, bo królestwo Boże już jest. Pośród nas – wyjaśniał Jezus. Jest wszędzie tam, gdzie ludzie słowem i czynem uznają, że Jezus jest Panem; że jest Królem. W konsekwencji uznają więc także, że trzeba w każdej sytuacji wiernie przestrzegać Bożego prawa. Choćby wydawało się nieżyciowe, niepasujące do naszych czasów czy różnych okoliczności. No właśnie, pozostaje zapytać samego siebie: na ile moje serce jest Bożym królestwem?