1. „Gdy Jezus przyszedł do domu pewnego przywódcy faryzeuszów, aby w szabat spożyć posiłek, oni Go śledzili”. Jezus miał na pieńku z faryzeuszami, ale nie stronił od nich. Przyjmuje zaproszenie jakiegoś lidera faryzeuszy na posiłek w dzień szabatu. Goście bacznie obserwują Jezusa, ale to On widzi więcej. Patrzy w serca. Dostrzega ich problemy i wykorzystuje okazję, aby zwrócić im uwagę na dwie kwestie: skromność i hojność. To pierwsze zdanie dzisiejszej Ewangelii budzi skojarzenie z niedzielną Eucharystią. Spożywamy razem z Jezusem posiłek. Msza jest ucztą, a my wszyscy w jakimś stopniu jesteśmy faryzeuszami. Być może też w pewnym napięciu słuchamy słów padających z ambony. Czym nas znowu zdenerwują? Jezus dostrzega, co jest naszym problemem. Jeśli chce na coś zwrócić uwagę, to przecież nie po to, by nam dokuczyć, ale po to, byśmy byli lepsi. Może posłużyć się nawet niedoskonałym duchownym. Niedziela to dzień spotkań – z Bogiem i z ludźmi. W kościele, w domu, na spacerze, przy grillu. Dobrze, jeśli owocem tych spotkań jest refleksja nad życiem albo wyrzut sumienia, albo inspiracja do nawrócenia.

2. Pierwsza Jezusowa lekcja dotyczy skromności. Nie chodzi tu o dobre maniery w towarzystwie. W różnych zwyczajnych życiowych sytuacjach ujawniają się nasze głębsze pragnienia. Bywa, że słoma wychodzi z butów. Pycha, próżność, kompleksy lub mania wielkości wyłażą z człowieka w ten czy inny sposób. „Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony”. Ktoś mógłby odczytać tę myśl jako praktyczny sposób na awans w towarzystwie. Czasem ktoś trąbi wokoło, że jest nikim, że jest taki zwyczajny i na niczym mu specjalnie nie zależy, ale robi to tylko po to, by ktoś zaprzeczył i potwierdził jego wartość. To błędny trop. Rada Jezusa ma wydźwięk eschatologiczny. W królestwie Bożym docenieni zostaną ludzie skromni, cisi, ubodzy. Pokora jest królewską drogą synów i córek Boga. Ktoś, kto zna swoją wartość w oczach Bożych, nie musi ani sobie, ani innym niczego udowadniać. Dobro jest pokorne, lubi skromność. O wartości człowieka nie decyduje miejsce w jakiejś hierarchii społecznej. W świecie nie brak walki o stołki, popularność, sukces, uznanie. Nieraz to walka mordercza. Jezus radzi: zachowaj dystans, nie włączaj się do tego wyścigu, nie zabiegaj o uznanie pyszałków, dobro obroni się samo. Jeśli nie teraz, to w wieczności.

3. Druga rada Jezusa to zaproszenie do hojności i otwartości na innych. Często planujemy jakieś spotkania, starannie dobieramy towarzystwo. A potem okazuje się, że impreza była śmiertelnie nudna. Nie da się zaplanować szczęścia. Ono przychodzi zawsze jako dar, niespodzianka. Często pozytywnie zaskakują nas ludzie, których skreśliliśmy z naszej listy. Jezus przestrzega przed traktowaniem ich w sposób przedmiotowy czy interesowny. Co ja z ciebie będę miał? Tak myśli egoista, a nie uczeń Jezusa. Warto dziś pomyśleć o kimś konkretnym: ubogim, chorym, samotnym z mojego otoczenia. I postanowić: zadzwonię, odwiedzę, zapytam, jak pomóc, zaproszę. Bez liczenia na oklaski czy wdzięczność.

W dzisiejszym świecie promowany jest model ukazywania wartości człowieka przez pryzmat jego sukcesu, statusu społecznego, bogactwa. Rodzi to pokusę osiągnięcia tej „wspaniałości” za wszelką cenę, prowadzi do postawy, w której żyjemy niejako na pokaz. Utarło się powiedzenie: „Nieważne, jak o tobie mówią, ważne, by mówili”. Tymczasem Boża logika jest inna. Pan łaskawie patrzy na tych, którzy nie szukają poklasku, tylko rzeczy, które uświęcają. To nie rozgłos i sława jest ważna, ale pokora, służba Bogu i bliźniemu. Praca nad sobą, czynienie dobra w skrytości – to punkty, które stoją w opozycji do opisywanego modelu, a na które zdaje się zwracać uwagę Pismo. Jak wiele można zrobić, oszczędzając czas i zapał poświęcany na zabieganie o popularność. Jak bardzo można pomóc tym, którzy tego potrzebują, rezygnując z manii posiadania. Jak wiele można zyskać, dając nie tylko to, co W mamy, ale poświęcając całego siebie w służbie bliźniemu. •