Sejm: Kukliński wzorem

Uchwałę upamiętniającą R. Kuklińskiego (zob.: TUTAJ) należy odczytywać nie tylko w kontekście samego pułkownika, ale szerszym – oceny Polaków współpracujących z sowieckim okupantem w okresie PRL. Stwierdzając, że „„Ryszard Kukliński odważnie przeciwstawił się komunistycznemu reżimowi, stając w jednym szeregu z bohaterami walk o polską niepodległość” Sejm jednoznacznie pozytywnie ocenił jego współprace z amerykańskim wywiadem. Charakterystyczne, że za uchwałą głosowali posłowie PO i PiS, także PSL, zdecydowanie przeciwko posłowie SLD i Twojego Ruchu. Głosowanie poprzedziła burzliwa debata, w której przedstawiciele lewicy ostro protestowali.

Te protesty są zrozumiałe, bowiem uhonorowanie pułkownika oznacza w konsekwencji potępienie Polaków, którzy zdecydowali się na czynną współpracę z sowieckim reżimem, a więc przede wszystkim kierownictwo ludowego wojska, służby specjalne, czy wysokich urzędników partyjnych. To właśnie oni i ich ideowi spadkobiercy dziś najgłośniej protestują. To zrozumiałe, jeśli bowiem uznajemy płk. Kuklińskiego za bohatera, ich trzeba uznać za zdrajców. Celowo wyostrzam ten podział, bowiem każdy przypadek trzeba rozpatrywać indywidualnie, ale punktem odniesienia musi być uznanie jaka postawa służyła Polsce, a jaka jej szkodziła. Tyle, że to powinno być jednoznacznie rozstrzygnięte zaraz po odzyskaniu wolności w 1989 r. Nie zrobienie takiego rozliczenia to jeden z „grzechów założycielskich” III RP, który umożliwia żenujące stwierdzenia, że współpraca z sowiecką armią w okresie PRL służyła Polsce.