J 17, 11b-19

W czasie Ostatniej Wieczerzy Jezus, podniósłszy oczy ku niebu, modlił się tymi słowami:

«Ojcze Święty, zachowaj ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, aby tak jak My stanowili jedno. Dopóki z nimi byłem, zachowywałem ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, i ustrzegłem ich, a nikt z nich nie zginął z wyjątkiem syna zatracenia, aby się wypełniło Pismo.

Ale teraz idę do Ciebie i tak mówię, będąc jeszcze na świecie, aby moją radość mieli w sobie w całej pełni. Ja im przekazałem Twoje słowo, a świat ich znienawidził za to, że nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata. Nie proszę, abyś ich zabrał ze świata, ale byś ich ustrzegł od złego. Oni nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata.

Uświęć ich w prawdzie. Słowo Twoje jest prawdą. Jak Ty Mnie posłałeś na świat, tak i Ja ich na świat posłałem. A za nich Ja poświęcam w ofierze samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie».

Czytaj Pismo Święte w serwisie gosc.pl: biblia.gosc.pl

Uświęć ich w prawdzie.
J 17,17a

Benedykt XVI stawia tezę, że to były święcenia apostołów i że właśnie na tym polega sakrament kapłaństwa, sakrament święceń: uświęcenie w prawdzie. Prawda jest bowiem nieodłącznym komponentem, ba, istotą bycia księdzem. Dlatego takim wrogiem kapłańskiego życia jest życie zakłamane. Dlatego też – ze względu na niebezpieczeństwa grożące sługom prawdy – tak ważna jest dla księdza odwaga. A z nią bezkompromisowość, niekłanianie się światu. Zdaje się, że owce tęsknią za takim pasterzem. Prawdziwym i do prawdy prowadzącym. Uświęconym/wyświęconym w prawdzie.