W tym czasie przyszli jacyś ludzie i donieśli Jezusowi o Galilejczykach, których krew Piłat zmieszał z krwią ich ofiar.

Jezus im odpowiedział: «Czyż myślicie, że ci Galilejczycy byli większymi grzesznikami niż inni mieszkańcy Galilei, iż to ucierpieli? Bynajmniej, powiadam wam; lecz jeśli się nie nawrócicie, wszyscy podobnie zginiecie. Albo myślicie, że owych osiemnastu, na których zwaliła się wieża w Siloam i zabiła ich, było większymi winowajcami niż inni mieszkańcy Jeruzalem? Bynajmniej, powiadam wam; lecz jeśli się nie nawrócicie, wszyscy tak samo zginiecie».

I opowiedział im następującą przypowieść: «Pewien człowiek miał zasadzony w swojej winnicy figowiec; przyszedł i szukał na nim owoców, ale nie znalazł. Rzekł więc do ogrodnika: „Oto już trzy lata, odkąd przychodzę i szukam owocu na tym figowcu, a nie znajduję. Wytnij go, po co jeszcze ziemię wyjaławia?” Lecz on mu odpowiedział: „Panie, jeszcze na ten rok go pozostaw, aż okopię go i obłożę nawozem; i może wyda owoc. A jeśli nie, w przyszłości możesz go wyciąć”».

Są w Kościele takie członki, które dla dobra całości trzeba usunąć, jako że odrobina kwasu zakwasza całe ciasto. Dlatego wspólnota chrześcijańska nie może obcować z takim, który nazywając się bratem, w rzeczywistości jest rozpustnikiem czy bałwochwalcą… (por. 1 Kor 5,10). Oczyszczenie wspólnoty przez oddzielenie jej od chorego członka winno być czynione z nadzieją, że tym sposobem przywiedzie się grzesznika do opamiętania. Tylko czy nie lepiej zostawić oczyszczania Kościoła Chrystusowego Bogu i Jego skutecznym środkom, niż zabierać się do tego samemu i za pomocą aż nadto ludzkich metod? Kościół najpierw sam winien zastanowić się nad tym, gdzie i jak dalece utracił zamierzoną przez Boga (a nie przez siebie) płodność, i obejrzeć się na jedynego Pana Kościoła, który w Ewangelii dał jasne wskazówki, jak można w życiu owocować.