Gdy Jezus przyszedł do domu pewnego przywódcy faryzeuszów, aby w szabat spożyć posiłek, oni Go śledzili. \Potem opowiedział zaproszonym przypowieść, gdy zauważył, jak sobie pierwsze miejsca wybierali. Tak mówił do nich:

«Jeśli cię ktoś zaprosi na ucztę, nie zajmuj pierwszego miejsca, by przypadkiem ktoś znamienitszy od ciebie nie był zaproszony przez niego. Wówczas przyjdzie ten, kto was obu zaprosił, i powie ci: „Ustąp temu miejsca”, a wtedy musiałbyś ze wstydem zająć ostatnie miejsce. Lecz gdy będziesz zaproszony, idź i usiądź na ostatnim miejscu. A gdy przyjdzie ten, który cię zaprosił, powie ci: „Przyjacielu, przesiądź się wyżej”. I spotka cię zaszczyt wobec wszystkich współbiesiadników.

Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony».

Niech każdy ocenia drugiego za wyżej stojącego od siebie (Flp 2,3), a w okazywaniu czci jeden drugiego wyprzedzajcie (Rz 12,10). I winien jestem to uczynić bez żadnego wyrachowania, ale raczej ze świadomością, że ten drugi zapewne nie zmarnował tak łaski Bożej jak ja. O tym zaś, jaki użytek z tej łaski uczynił ów drugi, nie wolno mi sądzić, powinienem natomiast nie stronić od osądu samego siebie. Gdybym bowiem ja sam podarowaną mi łaskę wykorzystał i inaczej, i lepiej, to wiele rzeczy na świecie przybrałoby lepszy obrót. Tak więc pokora, do której zachęcają Jezus i apostoł, nie jest jakąś tam „cnotą”, ale uznaniem prawdy o sobie. Bo kto uważa, że jest czymś, gdy jest niczym, ten zwodzi samego siebie (Ga 6,3). Wszelka łaska jest nam udzielona darmo. Lepiej zatem pozostać na ostatnim miejscu i nauczyć się tym samym prawdy o sobie.