Gdy Jezus siedział przy stole, jeden ze współbiesiadników rzekł do Niego: «Szczęśliwy ten, kto będzie ucztował w królestwie Bożym».

On zaś mu powiedział: «Pewien człowiek wyprawił wielką ucztę i zaprosił wielu. Kiedy nadeszła pora uczty, posłał swego sługę, aby powiedział zaproszonym: „Przyjdźcie, bo już wszystko jest gotowe”. Wtedy zaczęli się wszyscy jednomyślnie wymawiać. Pierwszy kazał mu powiedzieć: „Kupiłem pole, muszę wyjść je obejrzeć; proszę cię, uważaj mnie za usprawiedliwionego”. Drugi rzekł: „Kupiłem pięć par wołów i idę je wypróbować; proszę cię, uważaj mnie za usprawiedliwionego”. Jeszcze inny rzekł: „Poślubiłem żonę i dlatego nie mogę przyjść”.

Sługa powrócił i oznajmił to swemu panu. Wtedy rozgniewany gospodarz nakazał swemu słudze: „Wyjdź co prędzej na ulice i w zaułki miasta i sprowadź tu ubogich, ułomnych, niewidomych i chromych!” Sługa oznajmił: „Panie, stało się, jak rozkazałeś, a jeszcze jest miejsce”. Na to pan rzekł do sługi: „Wyjdź na drogi i między opłotki i przynaglaj do wejścia, aby mój dom był zapełniony.

Albowiem powiadam wam: Żaden z owych ludzi, którzy byli zaproszeni, nie skosztuje mojej uczty”».

Jesteśmy powołani przez Boga, by wziąć udział w uczcie Jego królestwa. „Kupiłem pole”, „kupiłem pięć par wołów”, „poślubiłem żonę” – wymawiali się zaproszeni z rozważanego dziś fragmentu Ewangelii. A co mnie odwodzi od Ojca Niebieskiego, który pragnie mojej świętości, mojego „ucztowania w Jego królestwie”? Posiadane dobra materialne? Codzienne zabieganie? Niesprzyjające uwarunkowania rodzinne lub społeczne? To prawda, że dobry Pan pragnie zapełnić swój dom biesiadnikami, że każe sługom zapraszać absolutnie wszystkich, nie wyłączając „ubogich, ułomnych, niewidomych i chromych”. Ale prawdą jest również to, że o nieroztropnie odrzucających Jego zaproszenie mówi: „Żaden z nich nie skosztuje mojej uczty”.