Mt 4,12-17.23-25

Gdy Jezus posłyszał, że Jan został uwięziony, usunął się do Galilei. Opuścił jednak Nazaret, przyszedł i osiadł w Kafarnaum nad jeziorem, na pograniczu ziem Zabulona i Neftalego. Tak miało się spełnić słowo proroka Izajasza: «Ziemia Zabulona i ziemia Neftalego, na drodze ku morzu, Zajordanie, Galilea pogan! Lud, który siedział w ciemności, ujrzał światło wielkie, i mieszkańcom cienistej krainy śmierci wzeszło światło».

Odtąd począł Jezus nauczać i mówić: «Nawracajcie się, albowiem bliskie jest królestwo niebieskie». I obchodził Jezus całą Galileę, nauczając w tamtejszych synagogach, głosząc Ewangelię o królestwie i lecząc wszelkie choroby i wszelkie słabości wśród ludu.

A wieść o Nim rozeszła się po całej Syrii. Przynoszono więc do Niego wszystkich cierpiących, których nękały rozmaite choroby i dolegliwości: opętanych, epileptyków i paralityków. A On ich uzdrawiał. I szły za Nim liczne tłumy z Galilei i z Dekapolu, z Jerozolimy, z Judei i z Zajordania.

Nawracajcie się, albowiem bliskie jest królestwo niebieskie. Mt 4,17

Jezus od początku swojej publicznej działalności wzywa do przemiany serca i życia, aby porzucić grzech i zwrócić się ku Bogu. Nawrócenie jest nie tylko fundamentem budowania relacji z Bogiem, ale również codzienną drogą chrześcijanina. To decyzja, by każdego dnia iść drogą miłości i prawdy. Jezusowemu wezwaniu towarzyszą cuda i nauczanie, które są istotowym elementem ziemskiego życia Chrystusa, a także potwierdzeniem Jego mesjańskiego posłania. Słowa dzisiejszej Ewangelii zawierają pytania: co w moim życiu wymaga przemiany? W czym mogę bardziej zaufać Jezusowi? Gdzie potrzebuję uzdrawiającej łaski Pana, by jeszcze bardziej ufać Jemu niż sobie?