Mk 2,23-28 

Pewnego razu, gdy Jezus przechodził w szabat pośród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy. Na to faryzeusze mówili do Niego: «Patrz, czemu oni czynią w szabat to, czego nie wolno?»

On im odpowiedział: «Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie i poczuł głód, on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom».

I dodał: «To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest Panem także szabatu».

Patrz, czemu oni czynią w szabat to, czego nie wolno? Mk 2,24

Nadmierne przywiązanie do przepisów prawa prowokuje do pytań o jego sens. Czy samo w sobie przynosi pokój? Czy buduje miłość? Javert, bohater „Nędzników” Wiktora Hugo, obsesyjnie egzekwując prawo, stał się postacią tragiczną – nie poradził sobie z okazanym mu miłosierdziem. Podobne napięcie odsłania dziś Jezus: bez troski o dobro człowieka prawo traci swój pierwotny sens. „Szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu” – te słowa przypominają, że miłość jest fundamentem Bożego porządku. Św. Augustyn dodał: „Kochaj i rób, co chcesz”, streszczając wezwanie Chrystusa do przekraczania legalizmu i odkrywania prawa jako daru, który prowadzi do wolności i życia w jedności z Bogiem.