Łk 5,12-16 

Gdy Jezus przebywał w jednym z miast, zjawił się człowiek cały pokryty trądem. Gdy ujrzał Jezusa, upadł na twarz i prosił Go: «Panie, jeśli zechcesz, możesz mnie oczyścić».

Jezus wyciągnął rękę i dotknął go, mówiąc: «Chcę, bądź oczyszczony». I natychmiast trąd z niego ustąpił. A On mu przykazał, żeby nikomu nie mówił: «Ale idź, pokaż się kapłanowi i złóż ofiarę za swe oczyszczenie, jak przepisał Mojżesz, na świadectwo dla nich».

Lecz tym szerzej rozchodziła się Jego sława, a liczne tłumy zbierały się, aby Go słuchać i uzyskać uzdrowienie z ich niedomagań. On jednak usuwał się na pustkowie i tam się modlił.

[Jezus] usuwał się na miejsca pustynne i modlił się. Łk 5,16

Tłumy przychodzą, aby słuchać Jezusa i zyskać uzdrowienie ze swoich niedomagań. A On odsuwa się w pewnych momentach na pustynię, wybierając rozmowę z Ojcem. Przenosi w ten sposób uwagę wszystkich na bliskość z Bogiem, trwałą, a nie okazjonalną, na budowanie więzi, a nie tylko zyskiwanie pociechy w chwilach słabości. Jakby podprowadza tłumy do Ojca, w którym jest życie i przy którym człowiek odzyskuje świadomość swojej prawdziwej tożsamości. Jezus nie stwarza iluzji życia na ziemi bez chorób i cierpienia. Wskazuje natomiast, Kogo należy się trzymać, by widzieć porządek świata, jego cel i Pana. Miłość okaże się silniejsza od najtrudniejszych emocji.