Mk 1,14-20 

Gdy Jan został uwięziony, Jezus przyszedł do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: «Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!»

Przechodząc obok Jeziora Galilejskiego, ujrzał Szymona i brata Szymonowego, Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro; byli bowiem rybakami. I rzekł do nich Jezus: «Pójdźcie za Mną, a sprawię, że się staniecie rybakami ludzi». A natychmiast, porzuciwszy sieci, poszli za Nim.

Idąc nieco dalej, ujrzał Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego, Jana, którzy też byli w łodzi i naprawiali sieci. Zaraz ich powołał, a oni, zostawiwszy ojca swego, Zebedeusza, razem z najemnikami w łodzi, poszli za Nim.

Przechodząc obok Jeziora Galilejskiego, ujrzał Szymona i brata Szymonowego, Andrzeja (…) I rzekł do nich Jezus: „Pójdźcie za Mną”. Mk 1,16-17

Co Ty, Jezu, zobaczyłeś w nich – rybakach – że powiedziałeś im, aby poszli za Tobą? W czym utkwiło Twoje spojrzenie? Co dostrzegłeś Ty, czego nie widzieli ich bliscy, przyjaciele, współpracownicy? Skąd w Tobie odwaga, by zaproponować rybakom łowienie nie ryb, ale ludzi? Skąd odwaga zarzucania sieci w porę i nie w porę; mozolnego przerzucania ich z jednej burty na drugą; ciągłego ponawiania wysiłku ich wyciągania; przyjmowania wszystkiego: złowieszczej lekkości pustych sieci lub lęku, by nie rozerwać przepełnionych. Obiecujesz im więcej, niż są w stanie przyjąć i udźwignąć. Prosisz tylko o ich zaufanie, o zrobienie pierwszego kroku za Tobą. Wszystko inne już w Twoich rękach i w Twoim sercu.