Łk 18,35-43

Kiedy Jezus przybliżał się do Jerycha, jakiś niewidomy siedział przy drodze i żebrał. Gdy usłyszał przeciągający tłum, wypytywał się, co to się dzieje. Powiedzieli mu, że Jezus z Nazaretu przechodzi. Wtedy zaczął wołać: «Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!» Ci, co szli na przedzie, nastawali na niego, żeby umilkł. Lecz on jeszcze głośniej wołał: «Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!»

Jezus przystanął i kazał przyprowadzić go do siebie. A gdy się przybliżył, zapytał go: «Co chcesz, abym ci uczynił?» On odpowiedział: «Panie, żebym przejrzał». Jezus mu odrzekł: «Przejrzyj, twoja wiara cię uzdrowiła». Natychmiast przejrzał i szedł za Nim, wielbiąc Boga. Także cały lud, który to widział, oddał chwałę Bogu.

Ci, co szli na przodzie, nastawali na niego, żeby umilkł. Łk 18,39

Czemu na niewidomego naciskano, żeby umilkł? Nie zagłuszał Jezusa, bo On w tym momencie nie nauczał. Zakłócał swoim wołaniem jakiś porządek? Uroczysty nastrój chwili? Smutne to podejście do nieszczęśliwego człowieka. Jakby się nie liczył. Ale Jezus Go usłyszał. I nie tylko uzdrowił, ale i sprawił, że z tego, który przeszkadzał, stał się jednym z dwóch głównych bohaterów tej sceny. Nam też może się czasem wydawać, że prosząc Boga o łaski, tylko przeszkadzamy. Psujemy nastrój nabożnych chwil, których nie powinniśmy zakłócać natrętnymi prośbami. Niepotrzebnie. Bo choć może nie staniemy się zaraz bohaterami dnia, to przecież Bóg nas słyszy. I nawet jeśli nie wysłucha po naszej myśli, to przecież i tak każdy z nas jest dla Niego ważny. Każdego chce zbawić.