Łk 1,26-38

Bóg posłał anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do dziewicy poślubionej mężowi imieniem Józef, z rodu Dawida; a dziewicy było na imię Maryja.

Wszedłszy do Niej, Anioł rzekł: «Bądź pozdrowiona, łaski pełna, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami ». Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co by miało znaczyć to pozdrowienie.

Lecz anioł rzekł do Niej: «Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie on wielki i zostanie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca».

Na to Maryja rzekła do anioła: «Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?»

Anioł Jej odpowiedział: «Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego okryje Cię cieniem. dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. a oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, którą miano za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego».

Na to rzekła Maryja: «Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego».

Wtedy odszedł od Niej Anioł.

 Oto ja, służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa.  Łk 1,38

Najważniejsze „tak” w historii świata. Moment, w którym, jak pisał papież Benedykt XVI, Stwórca oddał się w ręce stworzenia na zawsze. Trudno wyobrazić sobie, co działo się wtedy we wszechświecie. Jedno słowo, z którego Bóg uczynił życie. Czym jest ta scena dla mnie? Decyzja Maryi zawsze zostanie dla nas tajemnicą. Możemy ją kontemplować. Wielu świętych odkrywało w tej tajemnicy autentyczną miłość, którą Maryja przyjęła i przekazała. Prosta izraelska dziewczyna ponad dwa tysiące lat temu rozpoczęła misję, która trwa do dzisiaj i jest naszym prawdziwym dziedzictwem. Najcenniejszym. Żadne dziedzictwo nie jest w stanie dorównać temu, które przekazała światu Maryja w chwili zwiastowania.