Kto tak się wyraził o dzisiejszym patronie? Wolter, francuski pisarz epoki oświecenia, filozof, historyk i publicysta, któremu z całą pewnością nie było po drodze ani z Kościołem, ani z królami jego rodzinnej Francji. Jednak trzeba tutaj uczciwie przyznać, że św. Ludwik IX to na ich tle postać wyjątkowa. To ostatni z wielkich i świętych średniowiecznych władców, który został wyniesiony do chwały ołtarzy. Wszyscy oni zasłużyli się zaprowadzeniem lub rozszerzeniem wiary Chrystusowej w swoich krajach, a on swoim ponad 40-letnim panowaniem epokę tę zamyka. Na tronie Francji zasiadł już jako 12-latek, choć do czasu pełnoletniości w jego imieniu rządy sprawowała matka, św. Blanka Kastylijska. To ona także zasłynęła słowami, które wypowiedziała do młodego władcy: "Synu, wiesz, jak bardzo cię miłuję. Ale wierz mi, że wolałabym widzieć cię na marach, niż w grzechu ciężkim". I Ludwik IX wziął sobie jej słowa do serca. Choć był „królem ziemskich królów”, jak określił jego ówczesną władzę angielski kronikarz, Mateusz Paris, to prowadził życie zbliżone do mniszego, szczególną troską obejmując zakony żebracze, których był patronem. Wszystkie jego żywoty są zgodne w tym, że sam usługiwał chorym i rozdawał jałmużny ubogim. Stawiano mu nawet z tego tytułu zarzuty, mówiąc, że jest "królem mnichów", a nie Francuzów. Czas jednak pokazał, że była to nieprawda. Ludwik IX był bowiem na tronie osobowością co najmniej wybitną. Wzorowy jako mąż i opiekun licznej rodziny. Jako polityk zaś zręczny i rozważny, co po niemal pół wieku rządów, doprowadziło Francję do rozkwitu. Zwyciężył nad Anglikami, odzyskując tereny północne, zajęte od lat przez wroga. Zreformował administrację i sądownictwo, powołał do życia parlament, zreformował system monetarny. Idąc za uchwałami Soboru Laterańskiego IV, zakazał w królestwie pojedynków. Wydał także zarządzenie przeciwko lichwie i prostytucji. Odegrał poważną rolę w fundacji Sorbony, a jako mecenas sztuki, przyczynił się do ufundowania Sainte-Chapelle w Paryżu, kaplicy, w której zaczęto gromadzić najcenniejsze z relikwii, w tym fragment korony cierniowej. W sposób szczególny św. Ludwik IX wział na swoje barki zadanie odbicia i ochronienia Ziemi Świętej przed państwami muzułmańskimi. W tym celu zorganizował i poprowadził dwie krucjaty, VI i VII, licząc w kolejności. Pierwsza z nich, która uderzyła na Egipt, zakończyła się dla niego dostaniem się do niewoli w bitwie pod miastem Mansur. Wykupiony za olbrzymia kwotę udał się do Palestyny, by mimo klęski wyprawy nieść pomoc resztkom załóg chrześcijańskich. Dopiero śmierć matki, której zostawił tymczasowe rządy, zmusiła go do powrotu do kraju. Druga z wypraw krzyżowych, podjęta po 15 latach, zakończyła się jego śmiercią u bram Tunisu. Św. Ludwik IX zginął jednak nie z rąk wrogów, ale na skutek epidemii tyfusu. Czy wiecie państwo kiedy miało to miejsce? 25 sierpnia 1270 roku. Po śmierci króla wojska krzyżowców powróciły do Europy, a okres wielkich wypraw rycerskich do Ziemi Świętej skończył się na długie wieki.