Łk 1, 46-56

W owym czasie Maryja rzekła:

«Wielbi dusza moja Pana
i raduje się duch mój w Bogu, zbawicielu moim.
Bo wejrzał na uniżenie swojej Służebnicy.
oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą
wszystkie pokolenia,
gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny,
a Jego imię jest święte.
Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie
nad tymi, którzy się Go boją.
Okazał moc swego ramienia,
rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich.
Strącił władców z tronu,
a wywyższył pokornych.
Głodnych nasycił dobrami,
a bogatych z niczym odprawił.
Ujął się za swoim sługą, Izraelem,
pomny na swe miłosierdzie.
Jak obiecał naszym ojcom,
Abrahamowi i jego potomstwu na wieki».

Maryja pozostała u Elżbiety około trzech miesięcy; potem wróciła do domu.

Wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny. Łk 1,49

Ewangelia z komentarzem. Słowa najważniejsze rozważa ks. Adam Pawlaszczyk
Gość Niedzielny

W życiu człowieka są rzeczy wielkie i są rzeczy małe. Kiedy coś się w nim dzieje, nie zawsze potrafimy od razu stwierdzić, że to jest coś znaczącego i całkowicie odmieni nasz los. A żeby właściwie ustawić swoją hierarchię wartości, potrzeba przyjrzenia się swojej historii. Jest to zawsze historia działania Boga w nas. On nie przestaje działać i tak jak dwa tysiące lat temu całkowicie przeorganizował życie skromnej kobiety z Nazaretu, tak i w naszym życiu często dokonuje remanentu. Potrzeba tylko spokoju, by się przyjrzeć. Najlepiej dokonać tego na modlitwie. Żeby powtórzyć za Maryją: „wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny”, najpierw trzeba odkryć, co tak naprawdę w moim życiu jest wielkie.