Orędzie dla wyczekujących wysp
Sceneria wyroczni jawi się niezwykle uroczyście, wręcz po królewsku. Oto na niebiańskim dworze, w otoczeniu serafinów, o których u początku Księgi pisał prorok, przypominając moment własnego powołania, sam Pan przedstawia tego, którego nazywa „sługą”. Podtrzymuje go i w nim ma upodobanie. Ale nie mówi, kim jest ów sługa, to znaczy nie ujawnia jego imienia.
Prawdziwy Tata
Są takie słowa w Biblii, za którymi poszlibyśmy jak w ogień. Są jednak i takie prawdy, których boimy się jak ognia. Jedną z nich wypowiedział Piotr w domu Korneliusza: „Przekonuję się, że Bóg naprawdę nie ma względu na osoby. Ale w każdym narodzie miły jest Mu ten, kto się Go boi i postępuje sprawiedliwie” (Dz 10,34-35)
