„otrzymacie w darze Ducha Świętego. Bo dla was jest obietnica…” (Dz 2, 39)

Miłość Boga do mnie, grzesznika, wciąż nie mieści mi się w głowie. „Otrzymacie w darze Ducha Świętego”…tak dużo już otrzymałam przez śmierć Jezusa na krzyżu, a Bóg daje ochrzczonym jeszcze więcej - Ducha Świętego! Przecież nie zrobiłam nic, by Jezus za mnie umarł, a Duch Święty zamieszkał we mnie jako swojej świątyni (1 Kor 3,16). Wszystko to dar, zupełnie za darmo! Czasem wydaje mi się, że przynajmniej moją modlitwą mogę Bogu coś oddać w zamian za wszystko, co dla mnie zrobił. A przecież nie o wymianę tu chodzi. Bo czy Bóg, który jest wszechmogący, potrzebuje czegoś ode mnie, człowieka? Jedyne, czego Bóg pragnie, to relacja z człowiekiem. Pełna ufności bliskość, by dzielić każdą chwilę codzienności, razem. Bóg, który chce być obecny w moich smutkach i w radości; chce pocieszać mnie, dodawać nadziei i świętować moje sukcesy. I jedyne, czego pragnie, to bym przyjęła Jego miłość, która uzdrawia mnie i przemienia do pełni prawdy o mnie: że jestem stworzona na Boży obraz (Rdz 1,26).
 

J 20,11-18 

Maria Magdalena stała przed grobem, płacząc. A kiedy tak płakała, nachyliła się do grobu i ujrzała dwóch aniołów w bieli, siedzących tam, gdzie leżało ciało Jezusa – jednego w miejscu głowy, drugiego w miejscu nóg.

I rzekli do niej: «Niewiasto, czemu płaczesz?»
Odpowiedziała im: «Zabrano Pana mego i nie wiem, gdzie Go położono».

Gdy to powiedziała, odwróciła się i ujrzała stojącego Jezusa, ale nie wiedziała, że to Jezus.

Rzekł do niej Jezus: «Niewiasto, czemu płaczesz? Kogo szukasz?»
Ona zaś, sądząc, że to jest ogrodnik, powiedziała do Niego: «Panie, jeśli ty Go przeniosłeś, powiedz mi, gdzie Go położyłeś, a ja Go zabiorę».

Jezus rzekł do niej: «Mario!» A ona, obróciwszy się, powiedziała do Niego po hebrajsku: «Rabbuni», to znaczy: Mój Nauczycielu!

Rzekł do niej Jezus: «Nie zatrzymuj Mnie, jeszcze bowiem nie wstąpiłem do Ojca. Natomiast udaj się do moich braci i powiedz im: „Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego oraz do Boga mego i Boga waszego”».

Poszła Maria Magdalena i oznajmiła uczniom: «Widziałam Pana», i co jej powiedział.

Czytaj: biblia.gosc.pl

Maria Magdalena natomiast stała przed grobem, płacząc. J 20,11

Pusty grób to radość ze zmartwychwstania Pańskiego. To zwycięstwo nad grzechem i śmiercią. Gdy uczniowie nieśli wieść o tym, że Pan zmartwychwstał, Maria Magdalena stoi przed pustym grobem i płacze. Trudno w niej dostrzec kogoś, kto raduje się ze spełnionej obietnicy Pana. Płacze, bo nie wie, gdzie jest ciało Mistrza. Czy w osobie Marii Magdaleny mogę dostrzec wszystkich tych, którzy radując się ze zmartwychwstania Pana, stają nad pustymi grobami swoich bliskich? Symboliczne groby dzieci utraconych, osób zaginionych, zabitych w czasie wojny czy pomordowanych w komunistycznych katowniach wywołują smutek i łzy nawet u tych, którzy gorąco wierzą w zmartwychwstanie. Pusty grób.