Mk, 8, 34-38

Potem przywołał do siebie tłum razem ze swoimi uczniami i rzekł im: «Jeśli ktoś chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z powodu Mnie i Ewangelii, zachowa je. Cóż bowiem za korzyść stanowi dla człowieka zyskać świat cały, a swoją duszę utracić? Bo cóż może dać człowiek w zamian za swoją duszę? Kto się bowiem Mnie i słów moich zawstydzi przed tym pokoleniem wiarołomnym i grzesznym, tego Syn Człowieczy wstydzić się będzie, gdy przyjdzie w chwale Ojca swojego razem z aniołami świętymi».

Jeśli ktoś chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje. Mk 8,34

Co to znaczy: iść za Jezusem? Czasem proponuje się nam dziś chrześcijaństwo miłe, wygodne i przytulne. Jak w dzień chłodu i słoty ciepłe papcie w jasnym i ciepłym domku. Chrześcijaństwo, które wszystko wytłumaczy i przezornie obniży co trudniejsze wymagania. Chrześcijaństwo, które prawdę, że Bóg żałującemu grzesznikowi wybacza, zamieni w tezę, że skoro wybacza, to zła widocznie nie było. Ale uczeń Jezusa nie może stawiać na pierwszym miejscu poprawności, wygody czy świętego spokoju. Jeśli trzeba, jeśli tego domaga się wierność Chrystusowi, musi zacisnąć zęby, zaprzeć się samego siebie. I przyjąć krzyż, który mu na ramiona kładzie los. Czasem krzyż wyśmiewania, że śmierdzi się naftaliną. Częściej chyba krzyż bycia wiernym na przekór temu, co dawno, uległszy pokusie, wybraliby inni.