Mk 4, 1-20

Jezus znowu zaczął nauczać nad jeziorem i bardzo wielki tłum ludzi zebrał się przy Nim. Dlatego wszedł do łodzi i usiadł w niej na jeziorze, a cały lud stał na brzegu jeziora. Uczył ich wiele w przypowieściach i mówił im w swojej nauce:
«Słuchajcie: Oto siewca wyszedł siać. A gdy siał, jedno padło na drogę; i przyleciały ptaki, i wydziobały je. Inne padło na miejsce skaliste, gdzie nie miało wiele ziemi, i wnet wzeszło, bo gleba nie była głęboka. Lecz po wschodzie słońca przypaliło się i nie mając korzenia, uschło. Inne znów padło między ciernie, a ciernie wybujały i zagłuszyły je, tak że nie wydało owocu. Inne w końcu padły na ziemię żyzną, wzeszły, wyrosły i wydały plon: trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stokrotny». I dodał: «Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha».
A gdy był sam, pytali Go ci, którzy przy Nim byli, razem z Dwunastoma, o przypowieści. On im odrzekł: «Wam dana jest tajemnica królestwa Bożego, dla tych zaś, którzy są poza wami, wszystko dzieje się w przypowieściach, aby patrzyli oczami, a nie widzieli, słuchali uszami, a nie rozumieli, żeby się nie nawrócili i nie była im wydana tajemnica».
I mówił im: «Nie rozumiecie tej przypowieści? Jakże zrozumiecie inne przypowieści?
Siewca sieje słowo. A oto są ci posiani na drodze: u nich sieje się słowo, a skoro je usłyszą, zaraz przychodzi szatan i porywa słowo zasiane w nich. Podobnie na miejscach skalistych posiani są ci, którzy, gdy usłyszą słowo, natychmiast przyjmują je z radością; lecz nie mają w sobie korzenia i są niestali. Gdy potem przyjdzie ucisk lub prześladowanie z powodu słowa, zaraz się załamują. Są inni, którzy są zasiani między ciernie: to są ci, którzy słuchają wprawdzie słowa, lecz troski tego świata, ułuda bogactwa i inne żądze wciskają się i zagłuszają słowo, tak że zostaje bezowocne. W końcu na ziemię żyzną zostali posiani ci, którzy słuchają słowa, przyjmują je i wydają owoc: trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stokrotny».

Zasiani na ziemię żyzną są ci, którzy słuchają słowa, przyjmują je i wydają owoc; trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stokrotny. Mk 4,20

Przypowieść o Siewcy, czyli o tym, jak bardzo Bóg pragnie, by Jego Słowo znalazło miejsce w ludzkich sercach. Żeby jednak przyjąć Słowo, trzeba je najpierw usłyszeć. Jezus wskazuje na bardzo ważne symbole, które obrazują stan naszego życia wewnętrznego. Droga jest symbolem ruchu, pośpiechu, sytuacji, w której wewnętrzne życie jest narażone na chaos. Skała symbolizuje życie twarde, mocne, ale nie żyzne, nie otwarte. Jest symbolem człowieka, który zamknął się w sobie i trwa w uporze. Ciernie symbolizują troski i cierpienie. I często bywa tak, że człowiek bierze z Ewangelii tylko to, co w danej chwili go pociesza. Słowo trzeba jednak przyjąć w pełni. Czyli w takim stanie, kiedy nasze serce jest spokojne, otwarte i piękne. Bo ziemia żyzna to ziemia piękna.