Mk 4, 26-34

Jezus mówił do tłumów: «Z królestwem Bożym dzieje się tak, jak gdyby ktoś nasienie wrzucił w ziemię. Czy śpi, czy czuwa, we dnie i w nocy, nasienie kiełkuje i rośnie, on sam nie wie jak. Ziemia sama z siebie wydaje plon, najpierw źdźbło, potem kłos, a potem pełne ziarnko w kłosie. A gdy stan zboża na to pozwala, zaraz zapuszcza się sierp, bo pora już na żniwo».
Mówił jeszcze: «Z czym porównamy królestwo Boże lub w jakiej przypowieści je przedstawimy? Jest ono jak ziarnko gorczycy; gdy się je wsiewa w ziemię, jest najmniejsze ze wszystkich nasion na ziemi. Lecz wsiane wyrasta i staje się większe od innych jarzyn; wypuszcza wielkie gałęzie, tak że ptaki powietrzne gnieżdżą się w jego cieniu».
W wielu takich przypowieściach głosił im naukę, o ile mogli ją zrozumieć. A bez przypowieści nie przemawiał do nich. Osobno zaś objaśniał wszystko swoim uczniom.

Z królestwem Bożym dzieje się tak,  jak gdyby ktoś nasienie wrzucił  w ziemię. Mk 4,26

Niezbadane są ścieżki Bożej łaski w człowieku. Nie wiemy, kiedy i jak ziarenko Bożej łaski kiełkuje, nie wiemy tak naprawdę, jak się to dzieje, że rośnie i że w końcu przynosi plon. Tak niewiele od nas zależy! Jedyne, co możemy, to liczyć, że zasiane ziarno kiedyś wykiełkuje, a potem tę małą roślinkę chronić. Modne stało się wśród wierzących biadolenie. Że wszystko nie tak, że wiara upada, że księża muszą więcej, lepiej, skuteczniej. Tymczasem zakiełkowanie, wzrost i plony nie od nas zależą. Bóg ma swoje plany i trzeba ufać, że najbardziej nawet niekorzystne warunki nie są dla Niego przeszkodą. Trzeba tylko uważać, byśmy sami tych kruchych roślinek wiary w naszych bliźnich nie niszczyli. No i robić wszystko, by samemu przynosić jak najobfitszy plon. Wiary i wszelkiego dobra.