Patronka życia i duchowa adopcja dziecka nienarodzonego

  Pexels

Warto ratować ludzi, nigdy nie wiadomo kim zostanie nowonarodzony człowiek i o ile wspaniałych ludzi świat jest uboższy.

Zaczęło się w czasach liceum. Po prostu chciałam, nie wiem dlaczego, czułam że to jest słuszne, potrzebne ale chyba najbardziej chodziło o to że  w mojej nastoletniej głowie nie mieściło się jak można zabić dziecko które nosi się pod sercem. I tak zaczęłam się modlić za pierwsze dziecko. Kiedy skończyłam modliłam się za kolejne, i tak miałam ich już ich sześcioro :). Pamiętam, że byłam bardzo dumna z tego że mogę nosić stópki przypięte do ubrania. Czasem ludzie pytali co to znaczy, niektórzy nawet dzięki temu podjęli adopcję dziecka poczętego.

Na kilka lat przerwałam adopcję aż do zeszłego roku kiedy zainstalowałam aplikację w telefonie. To była niesamowita przygoda. Każdego dnia wiedziałam co się dzieje z dzieckiem. Myślałam wtedy że ja też się tak rozwijałam. Cieszyłam się kiedy pojawiło się coś nowego w jego rozwoju, gdy np.: pierwszy raz usłyszałam bicie jego serca, kiedy dowidziałam się, że jest chłopcem. Dzieliłam się tymi radościami z przyjaciółmi, moją siostrą, która mi opowiadała jak przeżywała kolejne ciąże swoich dzieci. Ta adopcja zbliżył mnie jeszcze bardziej do osób mi bliskich.

Podczas adopcji tego dziecka poszłam do kina na film pt.: „Nieplanowane”. Gdy wyszłam z sali otrzymałam sms od kolegi, że jedna kobieta chce jutro dokonać aborcji. Zaczęłam jeszcze bardziej modlić się za dziecko, powierzone mi w adopcji. Nie wiem jaką decyzję podjęła ta kobieta, ale bardzo mocno dotarło do mnie, że modlitwa jest  ważna, to tylko tyle i aż tyle co mogę zrobić żeby uratować kolejnego człowieka od zagłady, której dokonuje najbliższa osoba – matka.

Kto jeszcze nie podjął adopcji – zachęcam to wejścia w to wielkie dzieło, warto ratować ludzi, nigdy nie wiadomo kim zostanie nowonarodzony człowiek i o ile wspaniałych ludzi świat jest uboższy.

s. Joanna Janiszewska FMA