Gdy teologia staje się życiem
Przed wielu laty, w ostatni dzień oazowych rekolekcji, zostałem poproszony przez księdza, aby zanieść Komunię Świętą pewnej pani, która poważnie zachorowała. Wyczuwałem, że proszący o tę posługę czuli się skrępowani. Uważali, że to dla mnie uciążliwość, bo rozpoczynała się agapa, a ja miałem stracić jej początek. Ale ja… Cóż, byłem szczęśliwy.
Nie za wcześnie. Wczesna Komunia to nie nowinka duszpasterska
Po wydaniu dekretu dopuszczającego Wczesną Komunię do Piusa X napisała włoska dziewczynka: „Po Komunii Świętej czuję, jak gdyby tatuś mój tulił mnie w ramionach. Jestem tak szczęśliwa, że nie mogę wypowiedzieć ani słowa!”. Papież zagadnął stojącego obok prałata: „Który biskup mógłby powiedzieć coś piękniejszego po spotkaniu się z Panem w Eucharystii?”.
Jak pierwsza, jak jedyna, jak ostatnia
Msza św. to ta godzina w ciągu dnia, kiedy mam pewność, że jestem najbliżej Chrystusa. Dlatego że On sam tak powiedział. Dzieje się to przez samo sprawowanie liturgii oraz przyjęcie Komunii Świętej. Świadomie mówię, że jestem tego pewien pewnością wiary, a nie że to odczuwam, bo w moim życiu wiary odczucia nie grają głównej roli.
Drogocenny diament
Wiem, że to może brzmi patetycznie, ale Eucharystia, Komunia Święta, Ciało i Krew Chrystusa to jedne z najpiękniejszych słów świata. Najpiękniejsze, bo mówią o rzeczywistości, która jest dla mnie tak bliska jak dla rodziców dziecko, jak dla zakochanych ten drugi, ta druga, o której trudno nie myśleć, i to nie myśleć sercem.
