Aleksander Bańka
-
Nowa posługa w Kościele?
Nie o szkolnych katechetów tu chodzi, ale o katechistów – o ustanowioną przez papieża Franciszka specjalnym listem w formie Motu proprio posługę świeckich katechetów powołanych do przekazywania wiary i nauczania w podejmowanym przez Kościół dziele ewangelizacji oraz formacji. Decyzja Papieża z jednej strony niewątpliwie wzmacnia rolę świeckich w Kościele, odwołując się zresztą do starożytnej eklezjalnej tradycji. Z drugiej jednak – rodzi wiele pytań co do wymagań i sposobu, w jaki owa posługa miałaby być realizowana. -
Katolickie piekiełko
Możemy tworzyć nowe, piękne duszpasterskie programy, spotykać się, debatować, i analizować podstawy kościelnego kryzysu. Możemy prognozować dalsze kierunki zmian i generować coraz to nowe fantastyczne pomysły na zatrzymanie odpływu wiernych i przyciągnięcie do Kościoła młodych. Daremnie. Problem nie tkwi w tym, czego jeszcze nie zrobiliśmy, ale w tym, co już od dawna praktykujemy jako nasze osobiste, troskliwie pielęgnowane katolickie antyświadectwo. -
Czy potrzebujemy polskiej drogi synodalnej w Kościele?
Dla wielu brzmi to groźnie, niemal złowieszczo. Budzi uzasadnione podejrzenia, że już samo stawianie tego rodzaju pytań jest jakąś próbą przemycenia do Polski niemieckich wzorców kościelnej reformy. A ta w oczach niektórych jawi się raczej jako przejaw modernizmu i ostatecznego upadku katolickiej ortodoksji. Czy jednak stawiając pytanie o konieczność reform w polskim Kościele, nieuchronnie musimy powielać model niemieckiej drogi synodalnej? -
Covidowa (nie)odpowiedzialność
Pandemia koronawirusa to nie tylko choroba, śmierć lub rozmaite powikłania, z którymi zmagać się musi spora część ozdrowieńców. To nie tylko dramaty finansowe, życiowe, utrata pracy, izolacja, alienacja i rozpad relacji międzyludzkich, a także frustracja – zwłaszcza wielu spośród tych, którzy w aktualnym kryzysie dostrzegają także winę zarządzających systemem społecznym decydentów. Pandemia to również rodząca głębokie poczucie bezradności niepewność. I może właśnie ona sprawia, że radykalnie polaryzują się nie tylko opinie ale i postawy – tak bardzo, że przyszłe skutki wytworzonej przez nie międzyludzkiej wrogości już dziś są trudne do przewidzenia i opisania. -
Chłopcy, przestańcie, bo się źle bawicie
Pierwsza wiadomość, którą od niej otrzymałem, brzmiała: „Olku, leżę z Covidem w szpitalu. Jest ciężko. Potrzebuję modlitwy z mocą”. Zaraz odpisałem, że pamiętam, że będę się modlił, żeby trzymała się dzielnie. Druga wiadomość przyszła kilka dni później: „Olku, jest źle. Proś św. Szarbela. Tracę nadzieję”. Modliłem się i prosiłem. Jednak trzy dni później to ja napisałem do niej z pytaniem, jak się czuje. Nie odpowiedziała. I już nie odpowie. Dzień później przyszła wiadomość o jej śmierci. Nie na choroby towarzyszące, nie na dziwną postać grypy albo na ostrą postać światowego spisku rządzących. Miała czterdzieści sześć lat. Zmarła na COVID-19. -
Druga fala zgorszenia w Kościele
Gdy na moim facebookowym profilu zamieściłem komentarz do wstrząsających wydarzeń, które w latach 1996–2000 miały miejsce w dominikańskim duszpasterstwie akademickim we Wrocławiu, w ciągu dwóch godzin odezwały się do mnie trzy kobiety. Dwie z nich to ofiary nadużyć seksualnych ze strony księży. Trzecia w tamtym czasie formowała się u wrocławskich dominikanów. -
Przypadki pewnego heretyka
Dziś z pewnością przylgnęłaby do niego łatka nowinkarza, progresisty i modernisty. Choć był jednym z najwybitniejszych myślicieli wczesnego chrześcijaństwa, wielu woli nazywać go heretykiem. W czasach gdy kościelni myśliciele pokroju Tertuliana czy egipskiego biskupa Teofila przestrzegali przed jakimkolwiek brataniem się chrześcijaństwa z filozofią grecką, traktując ją jako źródło intelektualnej deprawacji, pogańskiego zwiedzenia i siedlisko błędu, on zbudował pierwszy całościowy system wczesnochrześcijańskiej teologii czerpiący obficie z dorobku myśli greckiej. Co więcej, pierwotny Kościół miał odwagę pójść tym tropem. -
Kto naprawdę „protestantyzuje” Kościół?
Często zarzuca się katolickim wspólnotom charyzmatycznym, że „protestantyzują” Kościół. Padają argumenty, że inspirują się amerykańskim ruchem zielonoświątkowym, że kładą zbyt duży nacisk na emocje w modlitwie, głoszą hurraoptymistyczną teologię uzdrowienia, czy nie przestrzegają przepisów liturgicznych. Problem w tym, że wiele tego rodzaju zarzutów – i to w formie zdecydowanie bardzie agresywnej – płynie ze strony osób i środowisk, których związek z Kościołek katolickim staje się coraz bardziej skomplikowany. I nie chodzi bynajmniej o wymiar ustnych deklaracji, ale o postawę upartego, permanentnego negowania autorytetu i nauczania Papieża oraz pozostających z nim w jedności biskupów. To mroczne, niepokojące oblicze polskiego tradycjonalizmu coraz silniej daje o sobie znać w Kościele nad Wisłą. -
Dziedzictwo szczęśliwego życia
Możemy ze wszystkich sił przekonywać dziś świat, że chrześcijaństwo to nie systemem restrykcyjnych norm i bezdusznych życiowych wymogów; że Kościół ma niezwykłą teologię i bogate duchowe dziedzictwo, z którego możemy czerpać pełnymi garściami; że bycie autentycznym uczniem Chrystusa nie wyklucza życia z rozmachem i pasją. To wszystko na nic, jeśli w odpowiedzi świat wskaże nam szare, ponure, nieszczęśliwe twarze katolików. I trzeba to przyznać: przegrywamy nie na poziomie teorii, ale praktyki – stylu życia, który z prawdziwym chrześcijaństwem ma często niewiele wspólnego.
