Hi 19, 21-27

Hiob powiedział: Zlitujcie się, przyjaciele moi, zlitujcie, bo ręka Boga mnie dotknęła. Czemu, jak Bóg, mnie ścigacie?
Hi 19, 21-22

Na wszystko mają gotową odpowiedź. Wiedzą, dlaczego. Sypią jak z rękawa pobożnymi frazesami. Wszystkowiedzący, moralizujący.

Przypominam sobie historię, o której opowiadała mi znajoma. Gdy zaczepiła ją sąsiadka: „Rozwodzi mi się córka”, od razu odparowała: „Przepraszam, ale to było do przewidzenia. Żyli poza sakramentami Kościoła, właściwie była to tylko kwestia czasu”. Pół roku później zadzwoniła do niej jej córka i rzuciła do słuchawki: „Mamo, rozwodzę się!”. „Rozpłakałam się – opowiadała znajoma - siedziałam w kuchni i usłyszałem w sercu: «I co? Naprawdę wiesz, dlaczego? Bo jeśli chodzi o rady udzielane sąsiadce byłaś w świetna”.

Księga Hioba kończy się tym, że Bóg chwali szczerego do bólu Hioba, a gani pobożnych, starających się wyjaśnić mu jego sytuację przyjaciół. „W Księdze Hioba znajdujemy takie myślenie że Bóg nas karze za konkretne grzechy tu i teraz – wyjaśnia kard. Grzegorz Ryś – Pamiętajmy jednak, że ta księga kończy się skargą Boga, który mówi do przyjaciół Hioba: «Nie mówiliście o Mnie prawdy»”.