Łk 11,15-26 

Gdy Jezus wyrzucał złego ducha, niektórzy z tłumu rzekli: «Mocą Belzebuba, władcy złych duchów, wyrzuca złe duchy». Inni zaś, chcąc Go wystawić na próbę, domagali się od Niego znaku z nieba.

On jednak, znając ich myśli, rzekł do nich: «Każde królestwo wewnętrznie skłócone pustoszeje i dom na dom się wali. Jeśli więc i Szatan z sobą jest skłócony, jakże się ostoi jego królestwo? Mówicie bowiem, że Ja przez Belzebuba wyrzucam złe duchy. Lecz jeśli Ja mocą Belzebuba wyrzucam złe duchy, to czyją mocą wyrzucają je wasi synowie? Dlatego oni będą waszymi sędziami. A jeśli Ja palcem Bożym wyrzucam złe duchy, to istotnie przyszło już do was królestwo Boże.

Gdy mocarz uzbrojony strzeże swego dworu, bezpieczne jest jego mienie. Lecz gdy mocniejszy od niego nadejdzie i pokona go, to zabierze całą broń jego, na której polegał, i rozda jego łupy.

Kto nie jest ze Mną, jest przeciwko Mnie; a kto nie zbiera ze Mną, ten rozprasza.

Gdy duch nieczysty opuści człowieka, błąka się po miejscach bezwodnych, szukając spoczynku. A gdy go nie znajduje, mówi: „Wrócę do swego domu, skąd wyszedłem”. Przychodzi i zastaje go wymiecionym i przyozdobionym. Wtedy idzie i bierze siedmiu innych duchów, złośliwszych niż on sam; wchodzą i mieszkają tam. I stan późniejszy owego człowieka staje się gorszy niż poprzedni».

Jeśli Ja (…) – to [jak] wasi synowie? Łk 11,20

Zwykła logika: jeśli zło wyrzuca zło – to znaczy, że jest wewnętrznie rozbite – więc nie powinno już istnieć. Jeśli Jezus nakazuje wyjść Złemu i on odchodzi, to znaczy, że nie ma równości sił i Bóg jest Panem – Władcą wszystkiego, co istnieje w rzeczywistości. Wystarczy słuchać uważnie, patrzeć wnikliwie i myśleć. Jezus nie wychowuje ku bezwolnej naiwności, ale ku reflektującej dojrzałości – ukierunkowuje na wolność. Kto zyskuje? Kto jest w stanie wytrwać w tej szkole? Ten, „kto jest ze Mną”, a nie ze swoją wersją rzeczywistości i swoją wersją prawdy. Funkcjonować razem z żywym Bogiem – to jedyny wymóg, aby faktycznie żyć.