Mt 26, 14-25

Jeden z Dwunastu, imieniem Judasz Iskariota, udał się do arcykapłanów i rzekł: «Co chcecie mi dać, a ja wam Go wydam?» A oni wyznaczyli mu trzydzieści srebrników. Odtąd szukał sposobności, żeby Go wydać.

W pierwszy dzień Przaśników przystąpili do Jezusa uczniowie i zapytali Go: «Gdzie chcesz, żebyśmy Ci przygotowali spożywanie Paschy?»

On odrzekł: «Idźcie do miasta, do znanego nam człowieka i powiedzcie mu: „Nauczyciel mówi: Czas mój jest bliski; u ciebie urządzam Paschę z moimi uczniami”». Uczniowie uczynili tak, jak im polecił Jezus, i przygotowali Paschę.

Z nastaniem wieczoru zajął miejsce u stołu razem z dwunastu uczniami. A gdy jedli, rzekł: «Zaprawdę, powiadam wam: jeden z was Mnie wyda».

Bardzo tym zasmuceni, zaczęli pytać jeden przez drugiego: «Chyba nie ja, Panie?»

On zaś odpowiedział: «Ten, który ze Mną rękę zanurzył w misie, ten Mnie wyda. Wprawdzie Syn Człowieczy odchodzi, jak o Nim jest napisane, lecz biada temu człowiekowi, przez którego Syn Człowieczy będzie wydany. Byłoby lepiej dla tego człowieka, gdyby się nie narodził».

Wtedy Judasz, który miał Go wydać, rzekł: «Czyżbym ja, Rabbi?» Odpowiedział mu: «Tak, ty».

Co chcecie mi dać, a ja wam Go wydam?  
Mt 26,15

Judaszowe rozczarowanie Jezusem sięgnęło zenitu w Betanii, w domu Szymona Trędowatego. Z jakiej przyczyny? Decydująca mogła być Jezusowa obrona kobiety z flakonikiem olejku w ręku. Jezus ostatecznie się odsłonił: postawił wartość relacji międzyludzkiej nad wartością materii, ustawił miłość poza jakąkolwiek mierzalnością. Nieuchwytne nad uchwytnym. Judasz zrozumiał, dokąd to zmierza: do śmierci, bo tak się nie da tutaj żyć.

Oburzenie na kobietę dotyczyło przynajmniej kilku uczniów, ale tylko Judasz wyciągnął z tego praktyczne wnioski. Tamci byli na to zbyt słabi. Więc wydałby Go i bez srebrników, lecz dobrze było upiec dwie pieczenie na jednym ogniu i skorzystać z zakończenia tej smutnej sprawy.