J 12, 1-11

Na sześć dni przed Paschą Jezus przybył do Betanii, gdzie mieszkał Łazarz, którego Jezus wskrzesił z martwych. Urządzono tam dla Niego ucztę. Marta usługiwała, a Łazarz był jednym z zasiadających z Nim przy stole. Maria zaś wzięła funt szlachetnego, drogocennego olejku nardowego i namaściła Jezusowi stopy, a włosami swymi je otarła. A dom napełnił się wonią olejku.

Na to rzekł Judasz Iskariota, jeden z Jego uczniów, ten, który Go miał wydać: «Czemu to nie sprzedano tego olejku za trzysta denarów i nie rozdano ich ubogim?» Powiedział zaś to nie dlatego, że dbał o biednych, ale ponieważ był złodziejem i mając trzos, wykradał to, co składano.  

Na to rzekł Jezus: «Zostaw ją! Przechowała to, aby Mnie namaścić na dzień mojego pogrzebu. Bo ubogich zawsze macie u siebie, Mnie zaś nie zawsze macie».

Wielki tłum Żydów dowiedział się, że tam jest; a przybyli nie tylko ze względu na Jezusa, ale także by ujrzeć Łazarza, którego wskrzesił z martwych. Arcykapłani zatem postanowili zabić również Łazarza, gdyż wielu z jego powodu odłączyło się od Żydów i uwierzyło w Jezusa.

Maria wzięła funt szlachetnego, drogocennego olejku nardowego i namaściła Jezusowi stopy, a włosami swymi je otarła.  
 J 12,3

Uczta w domu Marii, Marty i Łazarza. I wylany na nogi Jezusa drogocenny olejek. Judasz przeliczył to szybko na pieniądze i wyszło mu, że to ogromne marnotrawstwo. Dla Marii natomiast był to sposób świętowania przyjaźni. Uczczenia Przyjaciela, który przywrócił do życia jej brata, Łazarza. Kto by w takiej chwili liczył, ile to kosztuje?

Bywa i dziś, że wydawanie pieniędzy na oddawanie czci Bogu, na Msze św., kwiaty do kościoła uznaje się za marnotrawstwo. I przelicza się to na pomoc dla biednych. Tyle że tak naprawdę stoi za taką postawą nie troska o biednych, ale umiłowanie pieniądza; chodzi o to, by mieć na mieszkanie w prestiżowym miejscu, samochód z wieloma średnio potrzebnymi bajerami, puchnące konto w banku czy przezornie zakupione nieruchomości.