J 10, 31-42

Żydzi porwali za kamienie, aby Jezusa ukamienować. Odpowiedział im Jezus: «Ukazałem wam wiele dobrych czynów, które pochodzą od Ojca. Za który z tych czynów chcecie Mnie kamienować?»

Odpowiedzieli Mu Żydzi: «Nie kamienujemy Cię za dobry czyn, ale za bluźnierstwo, za to, że Ty, będąc człowiekiem, uważasz siebie za Boga».

Odpowiedział im Jezus: «Czyż nie napisano w waszym Prawie: „Ja rzekłem: Bogami jesteście?” Jeżeli Pismo nazwało bogami tych, do których skierowano słowo Boże – a Pisma nie można odrzucić – to czemu wy o Tym, którego Ojciec poświęcił i posłał na świat, mówicie: „Bluźnisz”, dlatego że powiedziałem: „Jestem Synem Bożym?” Jeżeli nie dokonuję dzieł mojego Ojca, to Mi nie wierzcie! Jeżeli jednak dokonuję, to choć nie wierzylibyście Mi, wierzcie moim dziełom, abyście poznali i wiedzieli, że Ojciec jest we Mnie, a Ja w Ojcu».

I znowu starali się Go pojmać, ale On uszedł z ich rąk. I powtórnie udał się za Jordan, na miejsce, gdzie Jan poprzednio udzielał chrztu, i tam przebywał.

Wielu przybyło do Niego, mówiąc, iż Jan wprawdzie nie uczynił żadnego znaku, ale wszystko, co Jan o Nim powiedział, było prawdą. I wielu tam w Niego uwierzyło.

Wierzcie moim dziełom, abyście poznali i wiedzieli, że Ojciec jest we Mnie.
J 10,38

Jezus mówi: „Ukazałem wam wiele dobrych czynów, które pochodzą od Ojca”, a za chwilę nazwie je wprost dziełami Ojca. Pada pytanie o to, czy człowiek je przyjmuje takimi, jakimi są? Czy otwiera umysł, obserwuje, rozszerza swoją percepcję, jeśli nie rozumie? Czy ocenia jedynie według ustalonych przez siebie schematów, własnych, niepodważalnych tez? Wiara koegzystuje z myśleniem i nie spuszcza oczu z Boga, by przez pryzmat Jego Osoby, specyfiki Jego działania widzieć rzeczywistość. Przyjmowanie Boga jako Pana całego świata zmienia percepcję, pozwala doświadczać poczucia bezpieczeństwa, a bycie z Nim w tym, co czyni, implikuje odwagę zaufania Mu.