Łk 10,1-9

Spośród swoich uczniów wyznaczył Pan jeszcze innych, siedemdziesięciu dwóch, i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał.

Powiedział też do nich: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki. Nie noście ze sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie.

Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie: «Pokój temu domowi!» Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was.

W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co mają: bo zasługuje robotnik na swą zapłatę.

Nie przechodźcie z domu do domu. Jeśli do jakiego miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą; uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: «Przybliżyło się do was królestwo Boże»”.

Spośród swoich uczniów wyznaczył Pan jeszcze innych siedemdziesięciu dwóch i wysłał ich po dwóch przed sobą...
Łk 10,1

Nieraz słyszałem: „Modlitwa mojej mamy mnie uratowała”; „Tata zawsze prowadził nas do kościoła”; „Przyjaciel zaczął opowiadać, jak bardzo pomogło mu czytanie Pisma Świętego”. To nie są zdania wyssane z palca ani pobożne przykłady. Te i tym podobne wydarzenia mają miejsce w życiu niejednego z nas. Jesteśmy dla siebie nawzajem apostołami. Idziemy, jak oni, przed Jezusem, aby mówić o tym, co On uczynił w naszym życiu. Przygotowujemy serca i życie napotkanych ludzi na spotkanie ze Zbawicielem. I gdy dziś załamujemy ręce nad brakiem powołań, zobaczmy w liczbie 72 nie tylko wybranych przez Jezusa dwunastu apostołów, ale wszystkich nas, na których drodze stanął Mesjasz. To On nas posyła, abyśmy poszli do innych z Dobrą Nowiną.