Mk 2, 23-28

Pewnego razu, gdy Jezus przechodził w szabat pośród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy. Na to faryzeusze mówili do Niego: «Patrz, czemu oni czynią w szabat to, czego nie wolno?»

On im odpowiedział: «Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie i poczuł głód, on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom».

I dodał: «To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest Panem także szabatu».

Czytaj Pismo Święte w serwisie gosc.pl: biblia.gosc.pl

Jezus przechodził w szabat wśród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy…
Mk 2,23

Nie potrzebuje dzień naszego uświęcenia, to my potrzebujemy tego, by być świętymi. Dzień został ustanowiony jako święty i jest święty. Człowiek zaś jest na drodze do świętości. Dzień święty jest dniem, w którym nie tyle powinniśmy się koncentrować na tym, czy będziemy musieli pracować, czy nie, ale jak będziemy ten dzień przeżywać – czy w relacji z Jezusem. Nic nam nie da świętowanie niedzieli, jeżeli nie będziemy budowali relacji z Bogiem i jeżeli nie będziemy żyć słowem Boga. Apostołowie, wędrując z Jezusem, poczuli głód, zaczęli więc zrywać kłosy. Jezus nie oburzył się takim zachowaniem, bo wiedział, jakie są intencje apostołów. Wiedział, że chcą iść z Nim i chcą słuchać słowa Bożego. Te dwie rzeczy są najistotniejsze w świętowaniu: słuchanie słowa i budowanie relacji z Bogiem.

Przeczytaj Czytania na każdy dzień