Mk 3, 22-30

Uczeni w Piśmie, którzy przyszli z Jerozolimy, mówili o Jezusie: «Ma Belzebuba i mocą władcy złych duchów wyrzuca złe duchy».

Wtedy Jezus przywołał ich do siebie i mówił im w przypowieściach: «Jak może Szatan wyrzucać Szatana? Jeśli jakieś królestwo jest wewnętrznie skłócone, takie królestwo nie może się ostać. I jeśli dom wewnętrznie jest skłócony, to taki dom nie będzie mógł się ostać. Jeśli więc Szatan powstał przeciw sobie i jest z sobą skłócony, to nie może się ostać, lecz koniec z nim. Nikt nie może wejść do domu mocarza i sprzęt mu zagrabić, jeśli mocarza wpierw nie zwiąże, i dopiero wtedy dom jego ograbi. Zaprawdę, powiadam wam: Wszystkie grzechy i bluźnierstwa, których by się ludzie dopuścili, będą im odpuszczone. Kto by jednak zbluźnił przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia, lecz winien jest grzechu wiecznego». Mówili bowiem: «Ma ducha nieczystego».

Kto by (...) zbluźnił przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia, lecz winien jest grzechu wiecznego.
Mk 3,30

Tak, to straszne bluźnierstwo. Widząc dobro, dopatrywać się w nim jakiegoś podstępu, zła, działania złych duchów. Tylko dlatego, że ten, który to dobro czynił, był niewygodny, nie spełniał oczekiwań. Kiedy ktoś jest aż tak ślepy i nieskłonny do rewizji swoich poglądów, jaką ma szansę, że w końcu ta prawda do niego dotrze? Taka postawa grozi także nam, chrześcijanom XXI wieku. Może się zdarzyć, że przyzwyczajeni do swoich tradycji odrzucimy to, co dobre, tylko dlatego, że nie będzie wpisywało się w nasze oczekiwania. Warto odróżniać, co jest niezmienną prawdą Ewangelii, a co tylko naszym, nie zawsze dobrym przyzwyczajeniem.