Mk 8, 1-10

W owym czasie, gdy znowu wielki tłum był z Jezusem i nie mieli co jeść, przywołał do siebie uczniów i rzekł im: «Żal Mi tego tłumu, bo już trzy dni trwają przy Mnie, a nie mają co jeść. I jeśli ich puszczę zgłodniałych do domu, zasłabną w drodze, bo niektórzy z nich przyszli z daleka». Odpowiedzieli uczniowie: «Jakże tu na pustkowiu będzie mógł ktoś nakarmić ich chlebem?»

Zapytał ich: «Ile macie chlebów?» Odpowiedzieli: «Siedem».

I polecił tłumowi usiąść na ziemi. A wziąwszy siedem chlebów, odmówił dziękczynienie, połamał i dawał uczniom, aby je podawali. I podali tłumowi. Mieli też kilka rybek. I nad tymi odmówił błogosławieństwo, i polecił je rozdać. Jedli do syta, a pozostałych ułomków zebrali siedem koszów. Było zaś około czterech tysięcy ludzi. Potem ich odprawił.

Zaraz też wsiadł z uczniami do łodzi i przybył w okolice Dalmanuty.

Czytaj Pismo Święte w serwisie gosc.pl: biblia.gosc.pl

W owym czasie, gdy znowu wielki tłum był z Nim i nie mieli co jeść, przywołał do siebie uczniów i rzekł im: „Żal Mi tego tłumu…”.
Mk 8,1-2

Jezus jest bardziej przyziemny niż my. Widzi głód gromadzących się wokół Niego tłumów. Wie, że ci ludzie zasłabną w drodze, jeśli każe im się rozejść. Pewnie dla większości z nas doświadczenie głodu i ewentualne jego konsekwencje stanowią zjawisko dość abstrakcyjne. Ale ile innych potrzeb mamy i się nimi nie przejmujemy, bo koncentrujemy się na ważniejszych w naszym mniemaniu sprawach. Przejmujemy się kolejnym pasjonującym internetowym nauczaniem, sensacjami z życia Kościoła czy niekończącymi się rodzinnymi problemami. A Jezus widzi wszystkie nasze potrzeby, te najprostsze: być kochanym, zrozumianym, wysłuchanym przez drugiego i te jeszcze bardziej przyziemne jak sen czy odpoczynek...