Mk 9, 2-13

Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i zaprowadził ich samych osobno na górę wysoką. Tam się przemienił wobec nich. Jego odzienie stało się lśniąco białe, tak jak żaden na ziemi folusznik wybielić nie zdoła. I ukazał się im Eliasz z Mojżeszem, którzy rozmawiali z Jezusem.

Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: «Rabbi, dobrze, że tu jesteśmy; postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza». Nie wiedział bowiem, co powiedzieć, tak byli przestraszeni.

I zjawił się obłok, osłaniający ich, a z obłoku odezwał się głos: «To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie!» I zaraz potem, gdy się rozejrzeli, nikogo już nie widzieli przy sobie, tylko samego Jezusa.

A gdy schodzili z góry, przykazał im, aby nikomu nie rozpowiadali o tym, co widzieli, zanim Syn Człowieczy nie powstanie z martwych. Zachowali to polecenie, rozprawiając tylko między sobą, co znaczy „powstać z martwych”.

I pytali Go: «Czemu uczeni w Piśmie twierdzą, że wpierw musi przyjść Eliasz?»

A On im rzekł: «Istotnie, Eliasz przyjdzie najpierw i wszystko naprawi. Ale jak jest napisane o Synu Człowieczym? Ma On wiele cierpieć i być wzgardzony. Otóż mówię wam: Eliasz już przyszedł i postąpili z nim tak, jak chcieli, jak o nim jest napisane».

Nie wiedział, co należy mówić, tak byli przestraszeni.
Mk 9,6

Są takie wydarzenia w życiu, na które nigdy nie jesteśmy gotowi. I piękne, jak małżeństwo czy narodziny dziecka, i trudne, jak choroba czy śmierć bliskich. Nie brakuje i innych niespodziewanych zakrętów, które po ludzku nas przerastają. Z jednej strony znamy naturalny bieg życia, z drugiej doświadczenia innych tylko trochę nam pomagają. Jezus wprowadza uczniów w wydarzenia, których nie pojmują i nie są w stanie pojąć. Nie wiedzą, co mają zrobić z Jego przemienieniem ani z zapowiedzią powstania z martwych. Potrzebują jeszcze wielu Jego słów, cudów, kilometrów wspólnej drogi i wreszcie uczestnictwa w Passze, by stać się uczestnikami objawionej im tajemnicy.