Bóg posłał anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja.

Anioł wszedł do Niej i rzekł: „Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami”.

Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie.

Lecz anioł rzekł do Niej: „Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca”.

Na to Maryja rzekła do anioła: „Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?”

Anioł jej odpowiedział: „Duch święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna, i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego”.

Na to rzekła Maryja: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa”. Wtedy odszedł od Niej anioł.

Pozdrowić kogoś teoretycznie oznacza po prostu życzyć mu zdrowia. Brzmi to całkiem logicznie, jeśli na początku rozmowy staramy się pozytywnie otworzyć na rozmówcę. Ale pozdrowienia mogą przecież oznaczać coś znacznie więcej – prawdę o tym, kogo się pozdrawia. I tak jest w przypadku Maryi, którą pozdrawia anioł. Twierdzi on bowiem, że Maryja znalazła łaskę u Boga, łaskę, która związana jest z poczęciem Bożego Syna. Wcześniej jednak nazywa ją „pełną łaski”, co znaczy, że w Niej samej, w Maryi, łaska już wcześniej znalazła swoje mieszkanie. Zmieszana Maryja rozważa, co to pozdrowienie miałoby znaczyć. I na tym polega Jej wyjątkowość. Niepokalanie Poczęta nie wie o swoim niepokalanym poczęciu. Wie jednak, że jest zaledwie służebnicą Pańską. Wielkość zawsze rozpoczyna się od małości.