Smutek wasz zamieni się w radość.  J 16,20b

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Jeszcze chwila, a nie będziecie Mnie widzieć, i znowu chwila, a ujrzycie Mnie».

Wówczas niektórzy z Jego uczniów mówili między sobą: «Cóż to znaczy, co nam mówi: „Chwila, a nie będziecie Mnie widzieć, i znowu chwila, a ujrzycie Mnie”; oraz: „Idę do Ojca”?» Mówili więc: «Cóż znaczy ta chwila, o której mówi? Nie rozumiemy tego, co powiada».

Jezus poznał, że chcieli Go pytać, i rzekł do nich: «Pytacie się jeden drugiego o to, że powiedziałem: „Chwila, a nie będziecie Mnie widzieć, i znowu chwila, a ujrzycie Mnie?” Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Wy będziecie płakać i zawodzić, a świat się będzie weselił. Wy będziecie się smucić, ale smutek wasz przemieni się w radość».

Siostra Faustyna pisze o dwóch drogach. Pierwsza to „wino, kobieta/mężczyzna i śpiew”. Lekceważąc przykazania Boga, czyli z radości w nieszczęście. Druga zaś to kamienie, łzy, upadki i powstania. Z trudności w szczęście. Idę pod prąd złym nurtom i jestem świadomy, że tylko słaba ryba, śmiecie i odpady płyną z prądem. Wytrzymam szyderczy uśmiech, jak Noe budując w czasie słonecznej pogody arkę przetrwania. Albowiem wiem, że warto. Idę jak rak. Krok do przodu, a w razie zagrożenia wiary wrzucam wsteczny bieg i uciekam do nory przetrwania. Idę jak żółw, sapiąc, powoli, niezbyt chętnie, ale jednak do przodu. Zawsze z Jezusem. Idę jak taternik. Miewam radość z wysiłku życia Ewangelią. Wtedy mój wysiłek zamienia się w radość. Z łaską Boga i moim wysiłkiem – wytrwam. Tak mi dopomóż Bóg.