Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się nie lęka. Słyszeliście, że wam powiedziałem: Odchodzę i przyjdę znów do was. Gdybyście Mnie miłowali, rozradowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie.

A teraz powiedziałem wam o tym, zanim to nastąpi, abyście uwierzyli, gdy się to stanie. Już nie będę z wami wiele mówił, nadchodzi bowiem władca tego świata. Nie ma on jednak nic swego we Mnie. Ale niech świat się dowie, że Ja miłuję Ojca i że tak czynię, jak Mi Ojciec nakazał».

Pokój, który „daje świat”, bywa rezultatem ludzkich wysiłków: poszukiwania równowagi interesów albo misternej dyplomacji. Często cechuje się on jednak niestabilnością i kruchością. Pokój ofiarowany nam przez Jezusa jest owocem Jego męki, śmierci i zmartwychwstania. Jest trwały i niezmienny – tak jak miłosierna miłość Boga wobec człowieka. To pokój, który rodzi się z odpuszczenia grzechów, z przywrócenia niewinności, z odbudowania naszej zażyłości z Bogiem. Jezusowy pokój usuwa lęk! Już dziś w sakramentalnej przestrzeni Kościoła możemy owego pokoju realnie doświadczać. Wyglądamy jednak z nadzieją eschatologicznego powrotu Chrystusa, by zanurzyć się w pokoju doskonałym i wiecznym. Oczekujemy, Panie, Twego przyjścia w chwale!