W synagodze w Kafarnaum Jezus powiedział:
«Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napojem».

A wielu spośród Jego uczniów, którzy to usłyszeli, mówiło: «Trudna jest ta mowa. Któż jej może słuchać?»

Jezus jednak, świadom tego, że uczniowie Jego na to szemrali, rzekł do nich: «To was gorszy? A gdy ujrzycie Syna Człowieczego wstępującego tam, gdzie był przedtem? To Duch daje życie; ciało na nic się nie zda. Słowa, które Ja wam powiedziałem, są duchem i są życiem. Lecz pośród was są tacy, którzy nie wierzą».

Jezus bowiem od początku wiedział, którzy nie wierzą, i kto ma Go wydać. Rzekł więc: «Oto dlaczego wam powiedziałem: Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli nie zostało mu to dane przez Ojca». Od tego czasu wielu uczniów Jego odeszło i już z Nim nie chodziło. Rzekł więc Jezus do Dwunastu: «Czyż i wy chcecie odejść?»

Odpowiedział Mu Szymon Piotr: «Panie, do kogo pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego. A my uwierzyliśmy i poznaliśmy, że Ty jesteś Świętym Bożym».

Kryzys współczesnej kultury polega i na tym, że wielu przestało interesować się nadprzyrodzonym wymiarem życia, zapomniało o wieczności i pozbawiło się sensu życia. Zbyt trudna jest dla nich ta mowa Boga. Do tego nieustanne dążenie człowieka, by być absolutnym centrum wszystkiego; by móc działać bez Boga; by zanegować swą zależność od Stwórcy. Wolność bez ograniczeń, budowanie relacji społecznych bez ich odniesienia do Boga. „Czy nie taka jest logika naszych czasów? Ogłośmy, że Bóg umarł, a wtedy my sami staniemy się bogiem! Przestańmy wreszcie być własnością Drugiego, staniemy się właścicielami siebie samych i świata” (Benedykt XVI). A może wobec tej pokusy absolutnej autonomii trzeba zawołać dziś z wiarą: „Panie, do kogóż pójdziemy?”. Tylko Ty masz słowa, które dają życie wieczne.