Jezus powiedział do Nikodema:
«Tak Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony. Kto wierzy w Niego, nie podlega potępieniu; a kto nie wierzy, już został potępiony, bo nie uwierzył w imię Jednorodzonego Syna Bożego.

A sąd polega na tym, że światło przyszło na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność aniżeli światło: bo złe były ich uczynki. Każdy bowiem, kto źle czyni, nienawidzi światła i nie zbliża się do światła, aby jego uczynki nie zostały ujawnione. Kto spełnia wymagania prawdy, zbliża się do światła, aby się okazało, że jego uczynki zostały dokonane w Bogu».

To jedna z najważniejszych wypowiedzi Pana Jezusa. Dwa pierwsze czasowniki tego zdania ukazują wielkie zaangażowanie Boga w sprawę człowieka: „Tak Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał”. Miłość Boga Ojca jest uprzednia w stosunku do ludzkich wysiłków, jest aktywna, wyraża się w konkretnych działaniach, i to działaniach niezwykłych („Syna dał”). Wielka troska Boga nie wprowadza człowieka w duchową bierność. Boży dar zbawienia domaga się wolnej odpowiedzi ze strony człowieka. Trzeci czasownik tego zdania wskazuje na konieczność ludzkiej aktywności: „aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne”. Nasza wiara jest odpowiedzią na wielką miłość Boga, a równocześnie – podstawowym warunkiem, by dzieło zbawcze Jezusa okazało się owocne w życiu konkretnego człowieka.