Apostołowie zebrali się u Jezusa i opowiedzieli Mu wszystko, co zdziałali i czego nauczali. A On rzekł do nich: «Pójdźcie wy sami osobno na pustkowie i wypocznijcie nieco». Tak wielu bowiem przychodziło i odchodziło, że nawet na posiłek nie mieli czasu.

Odpłynęli więc łodzią na pustkowie, osobno. Lecz widziano ich odpływających. Wielu zauważyło to i zbiegli się tam pieszo ze wszystkich miast, a nawet ich wyprzedzili. Gdy Jezus wysiadł, ujrzał wielki tłum. Zlitował się nad nimi, byli bowiem jak owce nie mające pasterza. I zaczął ich nauczać o wielu sprawach.

Cykl pracy i odpoczynku wpisany jest w naszą ludzką naturę. Jest on bowiem zgodny z wolą samego Boga, co poświadcza biblijny opis stworzenia. Odpoczynek jest dla człowieka momentem, w którym oddala się od pracy, czasem wręcz wyrywa się z rytmu aż nadto pochłaniających go ziemskich obowiązków, a czyni to po to, aby „od-począć, czyli począć się na nowo” (C.K. Norwid). Jednak wypoczynek nie może stać się nigdy „jałową bezczynnością”, przeradzającą się w nudę. Odpoczynek powinien być źródłem duchowego wzbogacenia człowieka, manifestacją jego wolności, okazją do kontemplacji dzieła stworzenia i budowania braterskiej wspólnoty. Dlatego spośród proponowanych nam różnych form kultury i rozrywki powinniśmy wybierać te, które odpowiadają życiu zgodnemu z duchem Ewangelii.