U Jezusa zebrali się faryzeusze i kilku uczonych w Piśmie, którzy przybyli z Jerozolimy. I zauważyli, że niektórzy z Jego uczniów brali posiłek nieczystymi, to znaczy nie obmytymi rękami. Faryzeusze bowiem, i w ogóle Żydzi, trzymając się tradycji starszych, nie jedzą, jeśli sobie rąk nie obmyją, rozluźniając pięść. I gdy wrócą z rynku, nie jedzą, dopóki się nie obmyją. Jest jeszcze wiele innych zwyczajów, które przejęli i których przestrzegają, jak obmywanie kubków, dzbanków, naczyń miedzianych.

Zapytali Go więc faryzeusze i uczeni w Piśmie: «Dlaczego Twoi uczniowie nie postępują według tradycji starszych, lecz jedzą nieczystymi rękami?»

Odpowiedział im: «Słusznie prorok Izajasz powiedział o was, obłudnikach, jak jest napisane: „Ten lud czci Mnie wargami, lecz sercem swym daleko jest ode Mnie. Ale czci Mnie na próżno, ucząc zasad podanych przez ludzi”. Uchyliliście przykazanie Boże, a trzymacie się ludzkiej tradycji, dokonujecie obmywania dzbanków i kubków. I wiele innych podobnych rzeczy czynicie».

I mówił do nich: «Sprawnie uchylacie Boże przykazanie, aby swoją tradycję zachować. Mojżesz tak powiedział: „Czcij ojca swego i matkę swoją”, oraz: „Kto złorzeczy ojcu lub matce, niech śmierć poniesie”. A wy mówicie: „Jeśli ktoś powie ojcu lub matce: Korban, to znaczy darem złożonym w ofierze jest to, co miało być ode mnie wsparciem dla ciebie” – to już nie pozwalacie mu nic uczynić dla ojca ani dla matki. I znosicie słowo Boże ze względu na waszą tradycję, którą sobie przekazaliście. Wiele też innych tym podobnych rzeczy czynicie».

Zwyczaj jest jednym z silnych czynników wpływających na sposób postępowania. Jeśli zły – może prowadzić do trwania w grzechu lub przeobrazić się w nałóg. Jeśli dobry – ubogaca życie, może stać się cnotą. Nie dziwi więc, że człowiek próbuje tworzyć zbiory zasad właściwego postępowania, pisane lub niepisane, kodeksy etyczne. W świecie wiary życie ludzkie powinno jednak opierać się nade wszystko na relacji do Boga, na słuchaniu „przykazania Bożego” bardziej niż „ludzkiej tradycji”. Mamy oddawać cześć Bogu „nie tylko wargami”; mamy przylgnąć do Niego sercem, miłować Go całą duszą i ze wszystkich sił. Powinniśmy też szczerze i wytrwale miłować bliźniego, wszak wszyscy jesteśmy dziełem Bożych rąk. To On – Bóg miłości i najwyższy prawodawca – jest przecież ostatecznym celem, w którego kierunku zdążamy.