Wojna ich zabiła, nie złamała

Dominikanka s. Julia Stanisława Rodzińska pochodziła z Nowego Sącza. W wieku 8 lat straciła matkę. Ojciec zmarł, gdy miała lat 10. Opiekę nad nią i jej młodszą siostrą roztoczyły dominikanki. To w ich szkole kształciła się młoda Stanisława. Dalsze wykształcenie zdobywała w seminarium nauczycielskim. Jednak gdy miała 17 lat, przerwała naukę i wstąpiła do dominikanek, do klasztoru w Tarnobrzegu-Wielowsi. Swoje życie siostra Julia poświęcała głównie dzieciom i młodzieży, czy to w ośrodkach dla sierot, czy w szkołach. Tej posługi nie zaprzestała nawet po wybuchu II wojny światowej. W Wilnie uczestniczyła w organizowaniu tajnego nauczania. Pomagała też organizować wsparcie dla księży emerytów. W 1943 roku została osadzona w więzieniu w Łukiszkach. Same warunki tamtejszej izolatki mogły zabić. Jednak ani one, ani okrutne tortury nie zdołały złamać siostry. W 1944 roku trafiła do części żydowskiej obozu Stutthof.  

  Siostra Julia z okresu pracy w Wilnie Archiwum Dominikanek "Uderzający był spokój, który promieniował z jej twarzy. Odnosiłam zawsze wrażenie - zeznała jedna z współwięźniarek - że jest wewnętrznie skupiona"^[3]. "Dzieliła się czym tylko mogła, nawet ostatnim kawałkiem chleba" – mówią świadectwa. Siostra Julia w obozie z własnej woli opiekowała się chorymi na tyfus. Zaraziła się tą chorobą i zmarła 20 lutego 1945 roku.