Wojna ich zabiła, nie złamała

Kleryk Tadeusz Dulny był jednym z ósemki dzieci Antoniny i Jana. Pochodził z Krzczonowic.   Kleryk Tadeusz Dulny
Wikimedia Commons/Public Domain Urodził się w 1914 roku. Został aresztowany już w listopadzie 1939 roku jako alumn IV roku seminarium włocławskiego. Trafił do Sachsenhausen, potem do Dachau. Według relacji świadków, w nieludzkich warunkach, głodu i pracy ponad siły zachował godność, czerpiąc moc z modlitwy i służąc innym. „Słońce patrzyło mu z oczu. Nie było tak ciężkiego położenia, gdzie on nie widziałby drobnej jakiejś radości, za którą Bogu trzeba dziękować. Lecz najbardziej charakterystycznym rysem jego pięknej duszy była bohaterska uczynność na rzecz bliźnich. »Zorganizowanych« na plantacjach porzeczek nigdy sam nie tknął, lecz dzielił się z innymi. (...) Gdy chwiał się już z głodowego wyczerpania, jeszcze wtedy w sposób niezwykle subtelny połowę swojej obiadowej zupy oddawał koledze” – opisał błogosławionego kleryka ks. Stefan Biskupski. Al. Tadeusz Dulny zmarł z głodu 7 sierpnia 1942 roku.