Kościół jest także wspólnotą, która posyła tych, którzy zostali oświeceni. W tym sensie Kościół jest sadzawką Siloam Nowego Przymierza w Jezusie Chrystusie. Ta specyfika Kościoła jako wspólnoty „posyłania” i „oświecenia” wynikających z sakramentu chrztu ma dwa wymiary. Po pierwsze, to w Kościele uczniowie rozpoznają w Jezusie Pomazańca posłanego przez Boga dla zbawienia świata. Po drugie, uczniowie Pana posyłani są ze wspólnoty Kościoła do świata, aby prosić świat o to, by się zastanowił nad możliwością własnego odkupienia. Tym samym doświadczenie chrztu ma swój aspekt wewnętrzny i zewnętrzny. Jest to ciągłe odkrywanie głębi Trójcy Świętej, Która jest Bogiem objawionym w Chrystusie przez moc Ducha Świętego, i proponowanie Chrystusa światu jako odpowiedź na pytanie, którym jest każde ludzkie życie.

Drugi Sobór Watykański przywrócił do życia i odnowił takie rozumienie przez Kościół chrztu, zgodnie z którym sakrament ten nadaje tym, którzy zyskują przezeń oświecenie, trzy funkcje. Wszyscy ochrzczeni mają udział w trojakiej misji Chrystusa jako kapłana, proroka i króla (antycypacją tej misji jest namaszczenie Dawida przez Samuela, o czym mówi dzisiejsze pierwsze czytanie w cyklu A). Wszyscy ochrzczeni, upodobnieni do Chrystusa, mogą oddawać cześć Bogu w prawdzie (funkcja kapłańska); wszyscy ochrzczeni mogą głosić prawdę (funkcja prorocka); wszyscy ochrzczeni mogą służyć braciom i światu w prawdzie (funkcja królewska). Wszystko to są funkcje eklezjalne. Są one nadawane wiernym przez Kościół w sakramencie chrztu, a ich realizacja bierze swój początek w Kościele, gdy ochrzczeni posyłani są z misją.

Dzisiejsza stacja, bazylika Świętego Krzyża w Jerozolimie, przywołuje na myśl świętą Helenę, matkę Konstantyna i jedną z najważniejszych osób pielgrzymujących w pierwszych wiekach chrześcijaństwa do Ziemi Świętej. W roku 325 Helena odwiedziła miejsca, po których stąpał Jezus. W czasie swojej podróży – jak mówi tradycja – odkryła Krzyż Prawdziwy, na którym Światłość świata złożyła w ofierze swe życie, a także wiele innych pozostałości po męce. Niektóre z nich przechowywane są w dzisiejszej stacji, będącej niegdyś rzymską rezydencją Heleny. Życie i powołanie Heleny przykuły wyobraźnię Evelyna Waugh, który napisał swą najbardziej oszczędną w słowach i stylu powieść o cesarzowej wdowie i jej szczególnej drodze nawrócenia. W jednym z listów Waugh w taki oto zaskakujący sposób zilustrował sympatię dla bohaterki swojej powieści: „Podoba mi się świętość Heleny, ponieważ tak bardzo kontrastuje z tym wszystkim, co ludzie współcześni wyobrażają sobie jako świętość. Nie rzucono jej na pożarcie lwom, nie była kontemplatyczką, nie cierpiała głodu i ubóstwa, nie wyglądała jak ktoś z malowideł El Greca. Po prostu odkryła zadanie, które Bóg dla niej wybrał, i wykonała je [...], kierując się wprost do istotnych, namacalnych faktów odkupienia”.

Oświecenie chrzcielne; bycie uczniem; rozpoznanie powołania istniejącego w Kościele i w nim biorącego swój początek – wszystko to jest możliwe przez Krzyż, który jawi się już coraz bliżej na horyzoncie naszej czterdziestodniowej wędrówki.