Mt 19,23-30 

Jezus powiedział do swoich uczniów: «Zaprawdę, powiadam wam: Bogatemu trudno będzie wejść do królestwa niebieskiego. Jeszcze raz wam powiadam: Łatwiej jest wielbłądowi przejść przez ucho igielne, niż bogatemu wejść do królestwa niebieskiego».

Gdy uczniowie to usłyszeli, bardzo się przerazili i pytali: «Któż więc może być zbawiony?» Jezus spojrzał na nich i rzekł: «U ludzi to niemożliwe, lecz u Boga wszystko jest możliwe».

Wtedy Piotr rzekł do Niego: «Oto my opuściliśmy wszystko i poszliśmy za Tobą, cóż więc otrzymamy?» Jezus zaś rzekł do nich: «Zaprawdę, powiadam wam: Przy odrodzeniu, gdy Syn Człowieczy zasiądzie na swym tronie chwały, wy, którzy poszliście za Mną, zasiądziecie również na dwunastu tronach, aby sądzić dwanaście szczepów Izraela. I każdy, kto dla mego imienia opuści dom, braci, siostry, ojca, matkę, dzieci lub pole, stokroć tyle otrzyma i życie wieczne posiądzie na własność. Wielu zaś pierwszych będzie ostatnimi, a ostatnich pierwszymi».

Zaprawdę, powiadam wam: Bogaty z trudnością wejdzie do królestwa niebieskiego... (Mt 19,23b)

Dobrze wiemy, że nic materialnego nie zabierzemy ze sobą na drugą stronę życia. Wszak prawdę o tym, że „bogacz i żebrak umierają tak samo”, a „trumna nie ma kieszeni”, przypomina nam się, ilekroć zdradzamy zbytnie przywiązanie do rzeczy tego świata. A mimo to odczuwamy niezwykłe i stałe do nich przywiązanie. Nie ma się co dziwić. To od nich zależy nie tylko nasz codzienny byt, ale też spełnianie marzeń czy po prostu wygodniejsze życie. Bóg dziś nie zabrania korzystać z ziemskich dóbr. Przestrzega jednak stanowczo, że gdy one staną się dla nas sensem życia, możemy utracić życie wieczne. Nauczyciel dziś mówi wprost: lepiej, żebyś nie miał nic, niż miał utracić niebo.