Łk 11, 47-54

Jezus powiedział do faryzeuszów i do uczonych w Prawie:

«Biada wam, ponieważ budujecie grobowce prorokom, a wasi ojcowie ich zamordowali. Zatem dajecie świadectwo i przytakujecie uczynkom waszych ojców, gdyż oni ich pomordowali, a wy im wznosicie grobowce.

Dlatego też powiedziała Mądrość Boża: Poślę do nich proroków i apostołów, a niektórych z nich zabiją i prześladować będą. Tak na to plemię spadnie kara za krew wszystkich proroków, która została przelana od stworzenia świata, od krwi Abla aż do krwi Zachariasza, który zginął między ołtarzem a przybytkiem. Tak, mówię wam, zażąda się zdania z niej sprawy od tego plemienia.

Biada wam, uczonym w Prawie, bo wzięliście klucze poznania; sami nie weszliście, a przeszkodziliście tym, którzy wejść chcieli».

Gdy wyszedł stamtąd, uczeni w Piśmie i faryzeusze poczęli gwałtownie nastawać na Niego i wypytywać Go o wiele rzeczy. Czyhali przy tym, żeby Go pochwycić na jakimś słowie.

Czytaj Pismo Święte w serwisie gosc.pl: biblia.gosc.pl

Wzięliście klucze poznania; sami nie weszliście, a przeszkodziliście tym, którzy wejść chcieli.
Łk 11,52

Ile razy stałem się przeszkodą na drodze do Boga? To pytanie mnie niepokoi. Zapominamy szybko o tym, co w naszym życiu słabe i wstydliwe. Upiększamy historie, aby wybielić siebie i budować pomniki swoim czynom. Zapominamy, że po drodze próbowaliśmy zabić w nas lub w innych Tego, który – chociaż umarł – powstał z martwych i żyje. Życie księdza nie jest wolne od takich myśli. Jak również życie matki i ojca, babci i dziadka, córki i syna. Życiowe drogi przecinają się w różnych miejscach i chwilach codzienności. Wszędzie tam jest okazja, aby nie zamykać, ale otwierać. Nie zatrzaskiwać, ale uchylać drzwi do nieba. Nie rzucać kłód, ale podawać rękę.

Przeczytaj Czytania na każdy dzień