Po upływie szabatu Maria Magdalena, Maria, matka Jakuba i Salome nakupiły wonności, żeby pójść namaścić Jezusa.

Wczesnym rankiem, w pierwszy dzień tygodnia przyszły do grobu, gdy słońce wzeszło. A mówiły między sobą: «Kto nam odsunie kamień od wejścia do grobu?» Gdy jednak spojrzały, zauważyły, że kamień był już odsunięty, a był bardzo duży.

Weszły więc do grobu i ujrzały młodzieńca, siedzącego po prawej stronie, ubranego w białą szatę; i bardzo się przestraszyły. Lecz on rzekł do nich: «Nie bójcie się! Szukacie Jezusa z Nazaretu, ukrzyżowanego; powstał, nie ma Go tu. Oto miejsce, gdzie Go złożyli. Lecz idźcie, powiedzcie Jego uczniom i Piotrowi: "Idzie przed wami do Galilei, tam Go ujrzycie, jak wam powiedział"».

One wyszły i uciekły od grobu; ogarnęło je bowiem zdumienie i przestrach. Nikomu też nic nie oznajmiły, bo się bały.

Kiedy Bóg przychodzi po człowieka w chwili śmierci, pojawiają się dwie formy milczenia: milczenie żyjących – skamieniałych wobec straty kogoś bliskiego, i milczenie zmarłego, które wprowadza nas w tajemnicę chrześcijańskiej nadziei i prawdziwego życia. Wielkie pytanie, jakie stawia nam śmierć, można prawdziwie zrozumieć jedynie w ciszy modlitwy, bo jakże inaczej pojąć odejścia naszych bliskich niż przez milczenie serca i warg. Bo śmierć to milczenie tajemnicy – milczenie Boga i milczenie życia. Jak chrześcijanie mogą nakarmić swoje milczenie wobec śmierci? Ostateczną odpowiedź daje Chrystus – Bóg, który cierpi, który umiera i który dziś leży w grobie. Ale dar Boga jest tak ogromny, że zwycięstwo Chrystusa o poranku „owego pierwszego dnia tygodnia” jest źródłem naszej nadziei.